I want a ticket to anywhere, maybe we make a deal

Tracy Chapman - Fast Car 

Nadat ik afgelopen maand mijn verjaardagsgeld voor een nieuw paspoort had verzilverd, zag buurman A. me al thuiskomen van het gemeentehuis. Buurman A. heeft een fietsenwinkel en was mijn vaste reparateur voordat mijn fiets gestolen werd. We bleven vrienden, misschien omdat hij altijd iets van mij probeerde te leren om zijn even oude dochter beter te kunnen begrijpen. Hij wenkte me naar binnen, waar hij Turkse hapjes had bereid om mijn nieuwe levensjaar te vieren. Hij was blijer dan anders en meer bereid dan ooit om een kopje veel te sterke thee met me te drinken. “Ik ben grootvader geworden van een jongetje!” riep buurman A. vol enthousiasme. Uiteraard reageerde ik met felicitaties en met nog meer gepaste nieuwsgierige vragen. “Hoe heet hij? Hoe lang is hij? Hoe zwaar is hij? Is uw dochter blij? Drinkt hij goed?” De blik van buurman A. veranderde. “Nee, mijn kleinzoon wil niet goed drinken. Is dat normaal voor baby’s, dat ze in het begin niet veel willen drinken?” reageerde buurman A. beteuterd. Ik moest hem het antwoord verschuldigd blijven. “Ik weet het niet, ik heb geen verstand van baby’s…”

Ik weet niet wie zich deze middag meer beteuterd voelde, buurman A. of ik. Maanden was ik bezig geweest met een literatuuronderzoek over zwangerschap, geboorte en moederschap. Ik nam de seksualiteit van Guatemalteekse moeders onder de loep. Ik schreef over wat voor alledaags fenomeen een zwangerschap voor hen is. Ik zocht uit wat voor begeleiding deze moeders voor, tijdens en na bevallingen krijgen. Ik maakte analyses over hoe zij moederschap zouden ervaren.  Het zou de perfecte voorbereiding zijn op mijn Universitaire eindonderzoek, echter liet buurman A. me inzien dat de realiteit van alledag wat betreft zwangerschap en geboorte niet in de buurt komt van mijn academische geblaat.

Misschien heb ik daarom dit onderwerp wel gekozen; elke keer wanneer buurman A. zegt dat ik een man moet gaan zoeken om mijn leven gemakkelijker te maken, moet ik harder lachen; steeds vaker besef ik me dat ik gelukkiger in mijn eentje ben dan ooit;  bij iedere antifeministische uitspraak van Donald Trump voel ik mezelf heet worden van woede; na een paar relatiebreuken en mijn maandelijkse ongesteldheid word ik geconfronteerd met het feit dat een zwangerschap een ver-van-mijn-bed-show is. Ik denk dat al deze redenen mijn onderzoek over zwangerschap en geboorte kunnen verklaren: Een grotere uitdaging voor mij is niet te bedenken. Bovendien zal ik niet langer ethische dilemma’s moeten ontwijken wat betreft de mannen die niet alleen aan mijn onderzoek willen meewerken om de wetenschap te dienen. Mijn onderzoekspopulatie zal uitsluitend uit zwangere vrouwen en jonge moeder bestaan.

Nu ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig onderweg naar Atlanta, waar ik een tussenstop van 16 uren zal hebben alvorens ik doorvlieg naar Guatemala. Ik vlieg met twee studiegenoten, die me allebei in de eerste weken zullen vergezellen. Na een trektocht door het land (Guatemala-Stad, Antigua, Quetzaltenango), zal in de laatstgenoemde plaats eerst een bijspijkercursus Spaans gaan plaatsvinden. Daarna zullen E.G. en ik doorgaan naar San Juan La Laguna om ons veldwerk te verrichten. Blijdschap is een emotie die overheerst, aangezien ik een unieke kans krijg om meer van de wereld te zien, mijn Spaans te verbeteren en hopelijk iets te betekenen voor de mensen die ik tijdens dit stukje levenswandel tegen ga komen. Met stroopwafels en oranje Holland-babykleertjes in de backpack, bedenk ik me dat mijn voorbereidingen op één ding na perfect zijn: Ik ben vergeten buurman A. te vertellen voorlopig minder water te koken.