This is our call, we rise and we fall

Lost Frequencies - Reality

Inmiddels ben ik al bijna weer een week in Cochabamba. De tijd gaat ongelooflijk snel voorbij, misschien komt het omdat ik zo druk ben. Van maandag tot en met vrijdag word ik gedrild in de taalschool: In mijn 5 uren per dag privéles word ik gedwongen in het Spaans te communiceren. Het is erg leerzaam, vooral omdat de leraressen per dag verschillen. De één legt 5 uren lang grammatica uit, de ander wil 5 urenlang alleen maar praten en tussen deze extremen zijn natuurlijk veel tussenvormen. Ik ga 7.15 uur van huis, omdat de busjes op erg onvoorspelbare tijden rijden en vaak vol zijn. Mijn les is aan het begin van de middag afgelopen en daarna ga ik door naar mijn stageproject.

Het stageproject is in het zuiden van de stad, het meest arme gedeelte. De kinderen krijgen niet alleen bezigheidstherapie, maar ook te eten en drinken. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik zag hoe blij ze waren met een halve donut. Dit project helpt mij meer te genieten van wat ik allemaal heb en kan doen. De meeste kinderen vinden het erg leuk dat ik er ben en willen maar al te graag dat ik ze help met huiswerk maken en knutselen.

Spaans vind ik nog wel een beetje lastig. Sommige mensen zijn erg goed te verstaan, maar anderen praten veel te snel. Mijn ervaringen tot nu toe zijn dat oudere mensen weinig geduld hebben en de meeste jongeren het heel leuk vinden als ik een woordje Spaans met ze praat. Zo is er ook een evenement genaamd Parlana, dat wekelijks georganiseerd wordt en bedoeld is om de taalvaardigheid van jongeren te bevorderen. ‘’Wat leuk hè, dat locals ook andere talen willen leren,’ zei ik bij Parlana. M.O., een andere vrijwilliger van Beyond South America, keek me aan alsof ik zojuist had verteld dat ik de paus had ontmaagd. ‘’Kom nog twee keer naar Parlana en dan praten we verder,’’ zei ze. Toen ik even later half besprongen werd door wat hitsige Latino’s, snapte ik geschrokken door mijn eigen naïviteit wat ze bedoelde. M.O. had gelijk. Parlana is als Tinder, maar dan in real life.

Mijn Boliviaanse gastouders zijn heel modern en vrij. Zo willen ze dat ik me zoveel mogelijk thuis voel. Uitgaan tot laat in de nacht is geen probleem, net als troep maken en zingen onder de douche. Ik vroeg mijn gastouders of ze het niet erg vinden dat de cosmeticaproducten in hun badkamer zijn verviervoudigd en mijn vraag werd beantwoord met een nieuwe installatie bestaande uit douchebakjes om alle spullen in te doen. Ik ben een sfeergevoelig persoon en ben dan ook blij om thuis te komen bij zo een lieve familie.

Daar waar ik allemaal best zenuwachtig voor was, valt allemaal heel erg mee: De bevolking, mijn gastfamilie, de taalschool en de stageplek. Het enige waar ik nog onzeker over ben is mijn Spaans, maar dat is in progress. De horrorverhalen over berovingen en mensen met messen schrikken mij daarentegen niet af. Ik loop met een kopie van mijn paspoort en een maximum bedrag aan Bolivianos rond. Zolang ik maar genoeg geld heb voor een dagelijkse jus d’orange…