There's such a difference between us, and a million miles

Adele - Hello

We zijn in Peru en de eerste indrukken zijn goed, alhoewel we veel worden opgelicht. We leren steeds meer tactieken hoe we deze oplichting kunnen omzeilen en we blijken getalenteerd.
De bereidheid om lelijk te zijn begint me steeds zwaarder te vallen. Aangekomen in een hostel in Puno, heb ik zo snel mogelijk een handdoek gevraagd om te douchen en mijn oksels te scheren. Het is komisch om te zien wat voor dingen luxes worden. Behalve geschoren oksels staan verharde wegen, werkende pinautomaten en volle batterijen ook in het rijtje.

Het begon dus allemaal in Puno, een havenplaatsje aan Lago Titicaca, net over de grens met Bolivia. In dit meer liggen eilandjes met wigwams en er wordt gezegd dat de inheemse bevolking er woont. Het is eigenlijk de enige toeristische attractie die hier te beleven valt, dus kochten we een bootticket om deze eilandjes te bezoeken. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik dit soort uitstapjes antropologisch niet verantwoord vind, omdat een bezoek aan een ‘’inheemse plek’’ waar duizenden toeristen op af komen nooit gelijk kan zijn aan hoe dezelfde culturen normaal gesproken met elkaar leven. Zo zijn vrouwen in staat (veel) inkomen te genereren, waardoor verhoudingen van huwelijken en gezinnen scheef komen te staan. Daarnaast laten deze mensen een levensstijl zien die voor de toeristen het meest aanlokkelijk is om naar te kijken. Ik wil liever niet onderdeel zijn van zo een theaterstuk.

Aangekomen op één van de eilanden werden C.K. en ik in een wigwam van één van de ‘’bewoners’’ gestopt, zodat we vragen konden stellen over de gebruiken en gewoontes van deze mensen. C.K. deed haar best om met goede vragen te komen, zoals ‘’hebben jullie wel toiletten?’’ of ‘’wat eten jullie gedurende de dag?’’ Ik vertolkte alles zo snel mogelijk, maar schaamde me tegenover C.K. toen ik de antwoorden van de inheemse moest vertalen. Het enige wat ze deed was de vragen negeren, haar armoede benadrukken, smeken om geld en ons aansporen om iets bij haar souvenirs kraampje te kopen. Na 10 minuten smeken werd de situatie zo gênant, dat we besloten bij het kraampje te gaan kijken. Uit schuldgevoel hebben we een armbandje gekocht, waarna de vrouw uit beeld verdween en er een nieuw persoon achter de coulissen vandaan kwam. Voor extra geld konden we mee naar een ander eiland, waar een vrouw wat over haar leven zou vertellen. We wilden niet mee, maar hebben ons over laten halen. Aangekomen op een ander eiland werden we in een restaurant neergezet, het enige wat er op het eiland te doen was. Niemand zei iets, niemand deed iets, het was óf geld uitgeven aan eten óf wachten op de boot naar het vaste land. In deze boot gingen er heel wat eilandbewoners mee, waarschijnlijk naar hun huizen op het vaste land. De werkdag was over, net als onze slechtste excursie ooit.

Arequipa vonden wij een leukere plek. Ons hostel lag gelegen in het centrum, in dezelfde straat als een voor Peruanen beroemd klooster. Behalve dit klooster, hebben we veel andere bezienswaardigheden bezocht en geparticipeerd in een stadrondleiding. Ik heb – hoe beschamend - hardop gegild toen ik de MC Donalds zag. Ook zijn we uit geweest in verschillende nachtclubs. Alhoewel de entree hoog lag, werden wij elke keer weer zonder te betalen naar binnen gedrukt. Vergeleken met de Latina’s was ik gekleed alsof ik een trekking ging doen op de noordpool, maar de aandacht van de mannen was er niet minder om. Ik deed alsof ik geen Spaans en geen Engels kon, om de benaderende macho’s op een afstand te houden. Ondertussen keek ik mijn ogen uit, met name in een club met jaren ’80 muziek waar blanke oude westerlingen (net als ik) de tijd van hun leven hadden met de muziek van Rick Astley, the Beatles, Michael Jackson én met een hoop lokale dames.

In het hostel was een keuken, waar C.K. en ik macaroni gingen bereiden. Aangezien ik nooit normale porties kan koken en ik houd van geluk en bezit delen, duurde het niet lang of de hele straat had zich verzameld in de gezamenlijke ruimte van het hostel. Een straatverkoper, de politie, een hostelmedewerker… Niemand was verlegen om een bord mee te eten. Ik geloof dat mijn banden met de Peruaanse politie iets sterker zijn dan die van de Boliviaanse.    

Ik snap niks van de dierenbescherming in Peru. Koeien worden met gemak gedood om aan condors gevoerd te worden, cavia’s staan op elke menukaart, maar als je een vicuña, een soort lama aanrijdt, kun je rekenen op een gevangenisstraf van 15 jaar. Op weg naar Colca Canyon kwamen we in een zone met vicuña’s en de bus reed dan ook erg langzaam. Niemand wil de dood van de meest beschermde diersoort op zijn geweten hebben.

De Colca Canyon is het meest indrukwekkende landschapsgebied wat ik in de afgelopen 5 maanden op de linkerkant van de wereldkaart heb gezien. We hadden voor de luie excursie gekozen, dat betekende 2 dagen in een bus naar verschillende plekken in het nationale park. We hadden ook een trekking van 6 uren kunnen doen, maar dat leek me niet zo slim in verband met de hoogteverschillen. Gelukkig heeft ibuprofen mij hiermee geholpen. De Colca Canyon bestaat uit een gebied met verschillende vulkanen, waaronder de Misti. De Misti is de meest gevaarlijke - en nog steeds actieve - vulkaan van Peru. We hebben in een warmwaterbron gezwommen, waarbij het water ongeveer 40 graden is. Dit water komt voort uit vulkanen en stinkt behoorlijk naar zwavel. Niet alleen het zwembad was heerlijk, maar de rotsachtige en vulkanische omgeving maakten het extra speciaal.

We hebben inmiddels al in zoveel verschillend hostels geslapen, dat het lastig is om de coördinaten van elk laatst geslapen hostel te herinneren. Afgelopen nacht hebben we na het diner in Chivay rondgedwaald om ons hostel te vinden. Achteraf gezien bleek het minder dan 5 minuten lopen te zijn, maar omdat velen met ons niet wisten waar het hostel was, hebben we een uur vragend rondgelopen. Een wijze les voor de volgende keer; schrijf de straatnaam op. En zo leer ik elke dag iets nieuws.