There's always gonna be another mountain, I'm always gonna wanna make it move

Miley Cyrus - The Climb

Mijn blogs komen niet meer met de frequentie die jullie van mij gewend zijn. Misschien is het een goed teken, want ik heb het bijna te druk om blogs te schrijven. Sorry daarvoor!

Helaas heb ik geen visum voor Bolivia, wat betekent dat ik na 3 maanden illegaal ga zijn. Dit wilde ik graag proberen te voorkomen door een ‘’border run’’ te doen, oftewel Bolivia verlaten en een paar dagen later weer terugkeren, om een nieuwe stempel te krijgen. Ik koos Chili als bestemming en M.O., inmiddels een goede vriendin, wilde graag mee. Eigenlijk was ik te druk om 4 dagen weg te gaan en daarom gaf ik mezelf huiswerk mee: 260 pagina’s literatuur over kinderarbeid, Bolivia en haar geschiedenis.

Toen ik kwart voor 8 op het busstation stond, bleek de organisatie een vergissing gemaakt te hebben: De bus zou iets later gaan vertrekken. Toen hij half 10 eindelijk vertrok, hadden we na 173 kilometer pech. De bus ging kapot, 700 kilometer voor de eindstreep. Omdat dit bij de Latijns Amerika ervaringen hoort, heb ik niet geklaagd en buiten genoten van de zon. Bovendien had ik genoeg literatuur om te lezen.

Midden in de nacht kwamen we aan in Arica, waar bijna geen inheemse mensen te bekennen waren. De taxi die ons naar het hostel bracht was een normale auto, zonder losse bedradingen. Veel mensen spraken ons aan, opdat ze ons wilden helpen de weg te vinden. Toen ik een MC Donalds zag, draaide ik lichtelijk door: Wát zou ik als eerste gaan bestellen?  Als klap op de vuurpijlen zag ik weer eens pinautomaten in winkels staan! Alle dingen die voorheen, in Nederland en Zwitserland, normaal waren, leken nu een complete verrassing. Ik schaam me er soms voor hoe westers ik eigenlijk ben en kan genieten van deze materiële gemakken. We hebben 2 geweldige dagen in Chili gehad, waar we een berg hebben geklommen, veel verse sapjes hebben gedronken en aan het strand hebben gelegen. Na een korte discussie over welke zee aan onze voeten lag, vertelde Google ons dat het de Grote Oceaan is. Shame on us.

De terugweg bestond uit 11 uren in een bus rijden en 6 uren voor de grens stilstaan. Het is me gelukt om alle artikelen binnen deze tijd uit te lezen. In één van de artikelen stond dat er in Bolivia, op Guatemala na, de meeste lynchings voorkomen. Dit aantal is zo hoog door de vele lynch-praktijken in het zuiden van Cochabamba. Er is weinig politie en de politie die er is werkt op corrupte wijze. Deze corruptie en de armoede zorgen ervoor dat mensen het heft in eigen handen nemen. Slik – daar kom ik dan bijna dagelijks om voor mijn project te werken. Mijn sportbeha gevuld met mijn telefoon en een gelimiteerd dagelijks bedrag is niet voor niks. Toen we de grens passeerden werd ik opnieuw geconfronteerd met het feit dat Bolivia het armste land van Latijns Amerika is. Ik had, na een paar dagen relatieve luxe in Chili, opnieuw een cultuurshock. Of ik de illegaliteit ontloop wordt duidelijk bij het migratiekantoor in Cochabamba. Omdat dit persoonsafhankelijk is, kan ik er nog geen pijl op trekken.

Op maandag begon mijn normale werkweek weer. In de morgen 5 uren privéles Spaans, daarna werken bij het project en ’s avonds fitness in de sportschool. Ik had een tussenevaluatie op mijn project, waar ik toch wel een beetje zenuwachtig voor was. Mezelf in het Spaans uitdrukken is toch een stuk moeilijker dan in het Engels of Nederlands. Gelukkig had ik een leuke verrassing: Een grote donatie, ontvangen van een bedrijf. Omdat ik als buitenlander makkelijker word opgelicht, leek het me verstandiger om het geld aan de directeur te overhandigen. Zij zullen het geld de beste bestemming kunnen geven. Ik wil absoluut niet met de eer strijken en heb gezegd dat dit niet mijn eigen geld is, maar het geld van de overheid (studiefinanciering) en een grote gift. Er werd gelijk een lijst gemaakt met de meest noodzakelijke dingen. Behalve schoolspullen ook keukengerei en dingen die de persoonlijke hygiëne kunnen bevorderen.  Ik durf nooit op mijn project te eten in verband met de keuken (alleen bananen en mandarijnen gaan er bij mij in), dus toen de kokkin het nieuws kreeg dat er nieuwe spullen konden komen, was ze – terecht - een paar seconden in shock. Toen het tot haar doordring dat ze niet langer in de huidige primitieve omstandigheden hoeft te werken, werd er een lijst samengesteld met tientallen spullen. De directeur wil graag dat ik mee ga om de spullen uit te zoeken, zodat ik niet het vertrouwen verlies hoe het geld besteed kan gaan worden.

Ik keek naar de kinderen, die zoals altijd naar me lachen. De één heeft bruinere tanden dan de ander, maar zeer binnenkort gaan de tanden die ze nog hebben een tandenborstel aanraken. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik heb me nog nooit zo triest en gelukkig tegelijk gevoeld. Emoties die ik de rest van de dag bij me heb gehouden… Een powervrouw ben ik allang niet meer. Ik geloof in God, de reden dat ik hier ben en vertrouw erop niet zomaar gelynched te worden. Maar mocht dat wel gebeuren, dan heb ik in ieder geval de wereld een stukje mooier zien worden.