Their tears are filling up their glasses, no expression

Gary Jules - Mad World

Ik heb anderhalve week vakantie, waarin er een hoop dingen zijn gebeurd. Dingen die een beetje onbelangrijk voelen nu de kranten gevuld worden met negatieve berichtgeving en een WO III geen onmogelijkheid meer lijkt. Ik zal proberen positief te blijven in mijn blogs.

Zoals beloofd een update over het georganiseerde internationale diner. Het was een groot succes, waarbij meer dan 60 mensen van meer dan 25 culturen mijn huis bezochten met de lekkerst denkbare gerechten. Van veel mensen kreeg ik positieve feedback, wat me energie geeft om vaker culturele ontmoetingen te organiseren. Echter durf ik niet weer zoveel mensen in mijn huis uit te nodigen. Aankomende woensdag zal Cena International 2.0 plaatsvinden, maar dan in een café. Ik ben druk bezig met de onderhandelingen met de eigenaar van het café, er komt meer bij de organisatie kijken dan ik van tevoren had verwacht. Erg leerzaam dus.

Mijn vakantie startte met de Fallas van Valencia. Voorheen vrij onbekend, maar het is deze week uitgebreid in het nieuws geweest. Het is een feestperiode in Valencia, waarbij miljoenen euro´s worden geïnvesteerd in het maken van poppen van papier marché die op het einde van de feestperiode verbrand worden. Het was een reis waarbij we om 3 uur ´s nachts pas weer richting Granada zouden gaan en ik had twijfels of ik zin had om meer dan 24 uren op de been te zijn. Maar het reisbureau rekende op mij, dus ik ging. Ik zou de hoofdverantwoordelijkheid voor het leiden van de bus krijgen, maar in de laatste minuut voor vertrek werd ik “slechts” de assistente. Iets waar ik blij om moest zijn, want de buschauffeur raakte 3 keer de weg kwijt. Hierdoor hadden we niet alleen een vertraging van 3 uren, maar konden we ook geen alcoholische dranken uitdelen, die in de laadruimte van één van de andere bussen zaten. Mijn collega also known as mijn huisgenoot L.G. liet de bus bij een benzinestation pauze houden en kocht een liter bier per persoon om het goed te maken. Echter waren de passagiers furieus en toen de chauffeur zei dat hij een wettelijk verplichte pauze van 3 kwartier ging nemen, waren de passagiers tot alles toe in staat. Zelf was ik nogal kalm (como siempre), omdat ik me door de vertraging nog maar 10 uren in plaats van 13 uren in een overvolle stad met 2 miljoen mensen hoefde te vermaken. Ik heb nog uitgelegd hoe belangrijk de rusttijden van de chauffeur zijn, omdat constante oplettendheid wordt geëist. Maar er was geen enkel begrip en L.G. zei bang te zijn vermoord te gaan worden. De volgende dag verschenen nieuwsberichten over een verongelukte bus vol met internationale studenten, die vanuit hetzelfde feest kwam. De buschauffeur schijnt in slaap te zijn gevallen. Vreselijk nieuws, waardoor ik me minstens en dag erg down heb gevoeld. Ik hoop dat de klagende tokkies van mijn busreis hetzelfde nieuws hebben gelezen.

Het reisbureau is een Spaanse organisatie en er gaat heus wel eens iets mis. Maar over het algemeen kan ik zeggen dat de prijzen erg laag zijn en er wordt geprobeerd het beste uit de reis te halen. Zo is er niet alleen de busreis, maar ook een rondleiding, een ontbijt, drinken en hapjes. De laagdrempeligheid is iets waar ik erg achter sta, vooral als ik zie dat gezinnen hun kinderen meenemen naar verschillende steden om culturele uitstapjes te doen. Dat er altijd uppermiddleclass Latina´s zijn die dankzij hun pappie in Europa kunnen studeren of verwende Europeanen die voor het eerst reizen en klagen dat er maar één bak met tortilla hapjes worden uitgedeeld, kan ik niks mee. Ik heb genoeg mensen in mijn leven gezien die niet wisten of ze de dag door zouden komen en mensen die alleen maar konden dromen van een tortillahapje, laat staan een dagtrip naar Sevilla. Als klantenservice ben ik dan ook tamelijk ongeschikt, maar gelukkig kan ik mijn talenten elders inzetten. Zo kan ik inmiddels bijna probleemloos de Engelse vertaler van de reis zijn. Het vraagt even concentratie om een verhaal in Andalusisch Spaans net zo enthousiast na te vertellen in het Engels, maar ik doe het graag. Het is altijd mijn droom geweest om meerdere talen vloeiend te spreken en ik kom steeds dichter bij dit doel.

Nadat ik om 3 uur ´s nachts thuis kwam van een reis naar Sevilla, had ik slechts 1 uur kans op slaap voordat ik vertrok naar Madrid. Deze reis maakte ik met mijn Italiaanse huisgenootje G.B. Ze had een lijst gemaakt van alle bezienswaardigheden die ze wilde zien en ook uitgezocht op welke dagen en uren bepaalde musea gratis zijn. Ik ben niet zo moeilijk en heb deze reis meer gevolgd dan geleid. We hebben nogal diepgaande gesprekken over het leven gehad. Ze vertelde dat haar omgeving niet achter haar Erasmusperiode stond, maar ze uiteindelijk toch ging. Ook vertelde G.B. compleet veranderd te zijn “sinds ze in Spanje en met mij in één huis woon”. Ze houdt meer van zichzelf, kan beter alleen zijn, waardeert kleine dingen in het leven meer dan ooit, distantieert zich van iedereen die niet langer energie verdient en heeft haar “grenzen opengegooid”. Lang dacht ze dat haar dorpje vlakbij Padua haar alles kon bieden, maar nu wil ze meer. Ze was bang nog meer te veranderen, nog meer te ontvreemden en wilde graag mijn advies. Het was alsof ik de Renate van 4 jaar geleden zag en dat raakte me. Ik heb haar een kwartier lang een analyse gegeven wat ze – behalve een compleet nieuwe taal – allemaal voor positieve dingen heeft geleerd en ik hoop dat ze dat kan overbrengen op haar omgeving.

Madrid is, net als Valencia en Sevilla, een prachtige stad. Reina Sofia, een groot kunstmuseum met de werken van onder andere Dali en Picasso, heeft erg veel indruk op mij gemaakt. Ik kom niet uit een gezin waarbij we op een vrije zaterdag naar het Van Gogh- of Rembrandtmuseum gingen, maar begin steeds beter te snappen hoe kunst kan emotioneren. Ook het koninklijke paleis heeft me geraakt en dat kwam niet alleen door de knappe beveiligers. Ik heb in de afgelopen 2 maanden meer paleizen, kathedralen en musea gezien dan in de 22 jaren daarvoor en baal nog elke dag dat ik van mijn studenten- oftewel kortingspas beroofd ben.

Ik had een afspraak met D.M., een open-minded persoon waarmee ik omging in Zwitserland. Zij studeerde een jaar in Bern, ging vervolgens naar Santiago in Chili en vervolgt nu haar studie in Madrid. We zijn in Zwitserland, Latijns Amerika en nu in Spanje altijd relatief in elkaars buurt gebleven, maar hebben elkaar na juni niet meer gezien. De ontmoeting bestond vooral uit het ophalen van herinneringen, over hoe het met al onze oude vrienden gaat en waar iedereen terecht is gekomen. D.M., die van Las Palmas in Gran Canaria komt, wil net als ik niets liever dan terugkeren naar Zwitserland. Dat zelfs iemand van een tropisch eiland zo lovend is over het kille en koude Zwitserland, gaf mij een bevestiging dat ik niet helemaal gek ben. Een jaar geleden spraken we af dat we elkaar ooit weer zouden zien en dan in het Spaans in plaats van Engels zouden communiceren. Ik heb me aan mijn woord gehouden.

Ik heb nog een aantal dagen vrij, waarbij ik rust ga nemen en ga proberen kerkdiensten bij te wonen. Volgende week komt mijn eerste bezoek langs, namelijk mijn zus. Ik ben naar Aruba gegaan om te zien hoe zij daar destijds leefde en nu zal ze bij mij hetzelfde doen. Ik kan niet wachten om haar te laten zien waar en hoe ik woon, haar naar de beste tapasrestaurants mee te nemen en voor te stellen aan alle bijzondere contacten die ik in de afgelopen 2 maanden heb opgedaan. Sas, als je dit leest: vergeet de stroopwafels niet. ;-)