Soms wil je alles

Guus Meeuwis - Ik geloof in geluk

Soms maak ik de fout om mijn buitenlandse ervaringen met elkaar te vergelijken en dan is er altijd wel een plek die meer inspirerend was, een plek waar ik meer vrienden had of een plek waarin ik meer floreerde. Nooit eerder voelde ik de behoefte om in mijn vrije dagen in het buitenland “mijn” Nederland op te zoeken. Nooit eerder, tot twee weken geleden. Ik kreeg het bericht dat mijn geplande taaltoets verplaatst was, waardoor ik onverwachts met anderhalve week vrije tijd kwam te zitten. Ik boekte gelijk twee bussen en een kleine anderhalve dag later was ik in Utrecht. Ondanks mijn snelle beslissing, voelde het alsof ik naar mezelf moest verantwoorden dat ik liever in Nederland wilde zijn. Had ik last van heimwee? Ik denk het niet… maar ik had zeker heimwee gekregen als ik anderhalve week zonder plannen in Norwich was gebleven.

Ik bracht tijd door met mijn dierbaren, plande een feestje, heb zelfs gewerkt. Ik vloog naar Groningen, Tiel, Friesland, Amsterdam, Eindhoven. Tijdens de film Kapitein Onderbroek – de derde bioscoopfilm die week – besefte ik voor de zoveelste keer hoeveel ik eigenlijk houd van de Nederlandse taal. Nog maar te zwijgen over het Nederlandse drinkwater, de Albert Heijn, mijn grootouders en de NS.

Teruggekomen in Norwich, was ik nog geen kwartier thuis of ik zat alweer Japanse noedelsoep met mijn buurvrouw te eten. Ik besefte na mijn verblijf in Nederland misschien wel meer dan daarvoor wat voor kans ik heb gekregen om hier te studeren.  Dat mijn Engels elke dag verbetert, dat ik continue intellectueel word uitgedaagd en dat er mensen op mijn pad zijn gekomen die me willen helpen en me 100% vertrouwen (en zelfs hun huissleutel bij me achterlaten).

In geen enkel land kon ik zwemmen in mijn tussenuren, fietsen naar de Noordzee en gebruik maken van gratis gezondheidszorg. Engeland heeft haar eigen charmes. Met de kerst in aantocht is het hier extra gezellig en gemoedelijker dan eerst. Ondanks dat het kouder is geworden en de groepsopdrachten (met mensen die vertellen dat ze dit weekend voor het eerst een kater hadden) zich op beginnen te stapelen, ben ik gemotiveerder dan ooit om van de resterende 5,5 weken het beste te maken. Vannacht haal ik Saskia van het busstation en laat ik haar de stad (inclusief kastelen, kathedralen en pubs) zien die tot de industriële revolutie de tweede grootste en machtigste stad van Engeland was. Ik zal haar laten zien hoe goed ik me heb aangepast aan het Engelse klimaat en hoe ik me wegwijs heb gemaakt in een nieuwe stad. En zoals het een goede gastvrouw betaamt, ga ik voor haar koken. Met haar zelf meegebrachte nasikruiden, dat dan wel weer...