So much going on, it gets hard to breathe

James Morrison – You make it real

Als ik wakker word, denk ik aan de couscoussalade van de Hema; spinazieschotel van beppe Berta; spruitjes met gehakt; oliebollen; Fryske dûmkes; rundvleeskroket van de Febo; kroepoek van Conimex; ontbijt van Bakkerij Bart; nasi van de Wok2go; citroenkwarktaart van beppe Bia; speculaaskoekjes; dikke magere yoghurt; Campina Goedemorgen drinkontbijt; beschuit met muisjes; Chinese tomatensoep; Calvé pindakaas; Mexicaanse bonen met nacho’s van moeder Jetty. Ik heb de afspraak met C.K. dat ik probeer mijn obsessie voor Nederlands eten te onderdrukken, maar stiekem denk ik er de hele dag aan. Soms verbaast het me dat ze mij al bijna 3 weken zo goed kan verdragen, want een andere obsessie is het beluisteren van James Morrisson geworden.

De oude incastad Cusco, wat in Quechua “centrum van de wereld” betekent, is één van de leukste steden van Peru, alhoewel het erg gericht is op toerisme. Je kunt niet door het centrum lopen zonder massages, taxi’s, schilderijen, manicure, mutsen of tours aangeboden te krijgen. We hebben een rondleiding in een bus met open dak gedaan en ruïnes van de incatijd, een markt en een zilverfabriekje in een aangrenzend plaats genaamd Pisac bezocht.

De meest beroemde attractie in Peru is ongetwijfeld Machu Picchu. Deze plek is in 1911 ontdekt en bijzonder, omdat de Spanjaarden dit verlaten stadje nooit hebben veroverd. Terwijl ze van alle incagroepen bezittingen zoals goud hebben gestolen en in gebruik hebben genomen, is Machu Picchu omringd door bergen, intact gebleven. Wij kozen voor de low-budget optie, wat inhield dat we met een autobusje naar een treinstation werden gebracht en in plaats van de trein nemen, 4 uren langs het spoor gingen lopen. Dit autoritje was misschien wel de meest vreselijke van mijn leven. De scherpe bochten en daarnaast het onervaren rijgedrag van de chauffeur, het verrotte ontbijt in mijn maag en de Peruaanse muziek op de achtergrond zorgden ervoor dat ik een ibuprofen moest nemen. Maar het meest misselijk werd ik van de persoon naast mij die dezelfde parfum als mijn ex op had.

Het looptochtje langs het spoor zou in Nederland niet voor niets verboden zijn. Toen we in een tunnel zonder licht door een berg heen liepen, kwam er net een trein aan. We zijn naar de muur van de tunnel gerend en hebben minutenlang onze adem ingehouden met de trein 10 cm van ons vandaan, totdat de trein voorbij was. We waren blij toen we het eindstation van die dag, een toeristisch dorpje, eindelijk hadden bereikt. Als slagroom op de kers (of kers op de slagroom) mochten we nog eens 8 straatblokken omhoog lopen om ons hostel te bereiken. We moesten de activiteit ‘’warm waterbaden’’ overslaan, omdat we te lang over de tocht hadden gedaan. Als schrale troost was er weer eens een warme douche in het hostel. Helaas was er een open raam zonder gordijn en genoten de buren net zoveel als wij. 

We stonden om 4 uur op, dronken een kopje thee en begonnen met lopen naar de Machu Picchu. Na 3 kwartier kwamen we bij het beginpunt van de berg, waarna we 1738 traptreden moesten belopen om bij onze eindbestemming te komen. Tussen de traptreden door was een autoweg met bussen die naar dezelfde richting gingen. Ik heb me gedurende deze klim alleen maar jaloers gevoeld op de toeristen die rustig muziek laten te luisteren in de bussen. Na ToroToro is dit namelijk het zwaarste wat ik in mijn leven heb gedaan, het zweet droop letterlijk van mijn voorhoofd. Toen ik bijna niet meer kon, hoorde ik massaal gejuich van de mensen boven mij. Het was niet ver meer.

Machu Picchu was als verwacht erg indrukwekkend. Het was groter en massaler dan ik me kon voorstellen. De gids vertelde van alles, maar bijna niks drong tot me door. Het enige wat ik meekreeg was dat de oude Inca’s vroeger 3 keer per dag de trappen op- en afliepen om water te gaan halen. Bij deze gedachte kon ik direct wel in slaap vallen. Dat er zo een grote stad op 2430 meter hoogte en zodanig verscholen op een berg ligt, is erg bijzonder. Hoe historicus Hiram Bingham deze stad ooit heeft kunnen ontdekken, snap ik niet. Maar Machu Picchu staat niet voor niks op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en trekt ook niet voor niks 400 000 bezoekers per jaar. Het is het pareltje van Peru.

Soms moet ik lachen om mijn leven. Ik heb nog nooit in mijn leven een auto getankt of een spaarlamp verwisseld, maar heb wel een stempel van Machu Picchu in mijn paspoort. Ik ben benieuwd wat voor plannen God met de rest van mijn leven heeft.