Seré tu abrigo, tu ilusión

N Sync - Yo te voy a amar

De helft van mijn tijd in Cochabamba zit er alweer op. Als de tijd snel gaat, is dit meestal een goed teken. Ik verveel me absoluut niet!

Bolivia kent heel veel feestdagen. Afgelopen maandag werd de onafhankelijkheid van Cochabamba gevierd. Op zo’n dag is er geen taalschool en geen project. In plaats daarvan zijn er parades door de hele stad die me een beetje aan de gay parade doen denken. Ik heb geprobeerd maximaal van het lange weekend te genieten en ben met een groep andere vrijwilligers naar Sucre geweest. Alhoewel Sucre de hoofdstad van Bolivia is, kun je in één dag de hele stad gezien hebben. Na een stadwandeling op de eerste dag, besloten we op de tweede dag watervallen te bezoeken. Op Google zagen deze watervallen er perfect en romantisch uit. Om deze watervallen te bereiken, moesten we in een busje dat 10 kilometer van het centrum afging. Na een zware, gevaarlijke klim (zo’n held ben ik niet wanneer je met één misstap tientallen meters naar beneden kan vallen) – kwamen we aan bij een miezerig plasje. We waren vergeten dat het regenseizoen er nog aan moet komen en we nu in de droge tijd zitten… Het meest indrukwekkende was dat hele gezinnen zich in deze plas aan het wassen waren. Ook de was werd gedaan.
 
Op maandag ben ik naar Potosí afgereisd, wat relatief in de buurt van Sucre ligt. Hier zijn mijnen gelegen, waar kinderen 9 uren per dag werken. Ik moest en zou – ondanks een tijdgebrek – deze mijnen bezoeken om meer informatie te vergaren voor mijn onderzoek. Uiteindelijk kwam ik aan bij Cerro Rico, een uur van de busterminal van Potosí af. Het was zo afgelegen, dat ik bijna in paniek raakte omdat ik er alleen naar toe gereisd was. Al snel kwam er iemand op me af, die me een persoonlijke rondleiding in de mijnen aanbood. Na 15 minuten kreeg ik ademhalingsproblemen door de aanwezige kankerverwekkende stoffen. De kinderen die in deze omstandigheden werken behalen een maximale leeftijd van 35 jaar. Velen hebben de mogelijkheid om ’s morgens naar school te gaan, maar daar worden ze als ‘’mijnen-kinderen’’ niet geaccepteerd. Ze lopen tegen veel discriminatie aan. Ik werd meegenomen naar een ‘’duivel’’ in de mijnen. Dit was een standbeeld van een donkere man, omdat ze geloven dat donkere mannen sterker zijn. Er wordt elke dag pure alcohol gedronken om dit standbeeld te eren. Ze geloven dat dit ze kracht geeft. Alhoewel ik erg droevig werd van de hele situatie in de mijnen, was het interessant om dit met eigen ogen te zien. Het zijn dingen die ik in Nederland alleen in de boeken zou kunnen lezen. Voor mensen die geïnteresseerd zijn in meer informatie, er is een documentaire gemaakt over de mijnen die ik heb bezocht, genaamd The Devil’s Miner.

Teruggekomen in Cochabamba, ben ik blij dat ik de mogelijkheid heb om kinderen te helpen. ‘’Renate, wil je even helpen schoonmaken? Kun je de thee uitdelen? Kun je me helpen met huiswerk? Zullen we knutselen?’’ Ik denk dat ik even gelukkig ben als zij.