Ik zou het zo weer overdoen

Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis - Ik Zou Het Zo Weer Overdoen

Toen ik in de kerk zat, bedacht ik me dat het exact vijf jaren geleden is dat ik voor het eerst alleen naar een onbekende bestemming vertrok. Ik denk er nog vaak aan terug en zou, met de kennis van nu, mijn jongere zelf heel wat hebben kunnen leren. Als ik de blogs teruglees die ik in die tijd heb geschreven, doe ik dat met het schaamrood op de kaken. Ik was 18 jaar, mij totaal niet bewust van mijn geprivilegieerde positie en had de serieuze overtuiging de wereld te kunnen veranderen. Ik ga met mijn gedachten terug naar Pattaya, Thailand.

Het doel van het project waarin ik participeerde is om vrouwen uit de prostitutie te krijgen en ze een alternatief aan te bieden. Om dit mogelijk te maken, ontvangen zij die dat willen, trainingen. Door deze omscholingen kunnen ze werken in een restaurant, bij een kapper en kaarten maken. Hierdoor kunnen ze uiteindelijk in hun eigen onderhoud voorzien en zelfstandig een leven opbouwen. Ik vulde mijn dagen met het oppassen op de kinderen van deze vrouwen, het meehelpen met kaarten maken, assisteren in het restaurant en het geven van Engelse lessen. Ook bezocht ik bars, waar Thaise vrouwen aan het werk waren, met als doel om het gesprek over hun werk aan te gaan.

“Elke keer krijg ik het gevoel dat ik leef in ‘Little House On The Prairie’” (reisverslag 4 januari 2013). Het was het begin van een lang leerproces. Kerkelijk werkers die daar voor me baden, zeiden van God door te krijgen dat deze ervaring slechts een springplank zou zijn. En achteraf kan ik zeggen dat dit klopt. Ik was alleen erg onwetend. Niet alleen over de wereld, maar ook over mezelf. Het was de eerste keer dat ik zelfstandig woonde, zonder mijn ouders. Dit was gelijk in een huis zonder douche. Ook had ik nooit leren koken en die onervarenheid bleek al snel toen ik rijst wilde koken. Ik zette een pan mét rijst, maar zonder water op het vuur. Levensgevaarlijk. Of die keer dat ik alwéér mijn huissleutel vergat, niet gewend zijnde die ooit bij me te moeten dragen. Ik was laat thuis en durfde niet aan te bellen, te benauwd om de buurt met de blaffende honden wakker te schudden. Ik klom over een drie meter hoog hek heen, waarna ik vervolgens met de punten van het hek werd gespiesd in mijn zij. Ik zat onder het bloed en kwam vervolgens niet langs de volgende deur, dus sliep ik maar tussen de muggen… buiten… op de stoep. Het litteken is nooit helemaal weggegaan.

“Vandaag had ik een vrije dag en bezocht ik het strand. Ik zat nog maar net op een strandstoel (de hele dag te huur voor 80 cent) of de verkopers kwamen als buffels op me af. Tussen alle oudere echtparen, locals en viezerikken zag ík er waarschijnlijk het meest uit alsof ik een tattoo, nagelschaartje, badeend, tas, fruitmand, massage, kreeftsalade of armband nodig had. De vrouw met de zonnebrillen had geluk, ik kocht er een om de rest van de dag met een pokerface te kunnen zitten en ik zou uitstralen dat ik niet langer lastiggevallen wilde worden. Want 'go away' en 'how much it is' is voor een gemiddelde Thai ongeveer hetzelfde” (reisverslag, 26 november 2012).

Zoals ik al eerder zei, moest ik nog veel leren over het leven. Ik zou mijn ervaring nooit weer op dezelfde manier verwoorden als toen, temeer omdat ik me vaak schuldig voel over mijn machtspositie. Bijvoorbeeld dat ik zoveel kan reizen, dat ik de kansen heb op goed onderwijs en dat ik niet dezelfde financiële druk heb wat zou kunnen leiden tot werk als verkoopster op het strand of als prostituee in een bar. “Ik stond aan het begin van mijn ontdekkingsreis waarin ik zou leren dat de wereld niet altijd is zoals je hoopt dat hij is” (reisverslag, 16 december 2012).

Misschien gedroeg ik me neokoloniaal zonder dat ik het doorhad, maar ik was zeker niet geheel een slechtere versie van mijn huidige zelf. Ik mis vaak mijn oneindige energie van toen. Mijn onaantastbaarheid. Ik was nooit bang voor gevaar. Bovendien was ik avontuurlijker, at ik spontaan bij de buren of belandde ik nadat ik verdwaald was op iemands’ David Harleyson die me terugbracht naar de stad. Ik participeerde bij ontbijtjes waar mensen kikker aten en ik liet mijn rechtvaardigheidsgevoel spreken wanneer ik in felle discussies met de prostitueebezoekers belandde. Ik zou het zo weer overdoen.