Now I see myself through different eyes, it's no surprise

Alicia Keys - Doesn't Mean Anything

Ik weet nog goed hoe vreselijk ik het vond, hoeveel ik jengelde, tegenstribbelde. Als mijn ouders het voorstelden, kwamen ze gelijk met een andere activiteit ter compensatie. ‘Je mag de hele middag zwemmen, maar dan gaan we in de morgen bergen beklimmen.’  Bergwandelingen waren niet de enige dingen die we weigerden. Campingvoedsel, de tent opzetten en culturele activiteiten waren ook erg onpopulair. Ik snapte niet waar ik die Spartaanse opvoeding aan verdiende. Toen ik in staat was mijn eigen vakanties te financieren probeerde ik de camping trauma’s te verwerken en startte ik met het reizen naar all-inclusive hotels in Turkije. Ik vraag me nu wel eens af waarom ze überhaupt kinderen mee wilden nemen op vakantie. Na 355 dagen non-stop werken zou ik mijn klagende kids achter het behang kunnen plakken.

Twee weken geleden was ik in een club in Bern. Ik was zo blij met de RnB muziek uit de jaren ’90 dat ik graag wilde dansen. Toen niemand in the mood was, danste ik alleen. Een club vrienden snapte niet hoe ik zoveel plezier zonder alcohol kon hebben. Het leverde me een uitnodiging voor een verjaardagsfeest op. Op dat moment was ik me niet bewust dat dit feest meerdere dagen voortduurde en in de bergen zou plaatsvinden. Zonder stromend water, zonder verwarming, zonder internet. Het was het voormalige huis van één van de gasten haar over-overgrootmoeder, die vroeger elke morgen een kudde koeien naar de bergen bracht. We hadden een typisch Zwitserse kaasfondue en maakten een vuur in de sneeuw. Het deed me denken aan mijn primitieve Thaise leven, maar dan met een temperatuurverschil van 50 graden en hoorde ik nu non-stop de Duitse taal om me heen.

Toen we de volgende dag gingen hiken door de bergen, merkte één iemand op dat ik totaal niet materialistisch ben. ‘Je straalt de hele dag door,’ was het argument. Ik genoot van het landschap, de natuur en van mijn jeugdherinneringen die kwamen bovendrijven. Ik voelde me schuldig voor mijn gedrag als kind. Zo erg is bergwandelen nou ook weer niet. Het roer moest om. Sindsdien ben ik elk vrij moment into the wild gegaan. Wengen, Wengernalp, Junkfrau, Thun en Interlaken: Ik kan inmiddels geen sneeuw, berggeit of waterval meer zien.

Sinds dit weekend beschik ik over een officieel verblijfsvergunning voor Zwitserland. Toen ik het ophaalde bij de migratiedienst was er een huilend Arabisch gezin voor mij bij de balie aan de beurt. Het maakte me bewust van al mijn privileges. Vannacht had ik de nachtmerrie Bern in 2 dagen te moeten verlaten. Ik werd zwetend en bevend wakker. Ik voel me hier ondanks de vreselijke taal, stugge bevolking en hoge prijzen, enorm thuis. Soms zoveel, dat ik het lastig vind mezelf ooit nog in Nederland voor te stellen. De tijd vliegt akelig snel voorbij…