Misschien niet de eeuwigheid, maar lang genoeg voor mij

4 oktober 2015 - Villa Tunari, Bolivia

Blof - Misschien niet de eeuwigheid

Deze week was heftig, maar met veel geluksmomenten.

In mijn leven staat de versnelling altijd in de 5. Ik wil Spaans leren en ga 25 uren naar een taalschool, werk 3 middagen in de week als vrijwilliger bij een project, heb er een tweede project bij op dinsdagavond, doe een antropologisch onderzoek inclusief literatuurresearch en veldwerk, mag niet te dik van mezelf worden (dus moet ik sporten en gezond eten), heb mijn sociale contacten en een budget van X-honderd per maand… Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze jaloers zijn op mijn ijzeren motivatie, maar ik ben jaloers op mensen die snel tevreden met zichzelf zijn.

Donderdag kwam ik bij mijn project en waren er geen kinderen aanwezig, want ze hadden een medische check. Ik wilde me niet naar huis laten sturen, dus vroeg ik in de keuken wat voor klusje ik kon doen. Ik mocht wortels gaan raspen. Het was geen activiteit van enkele minuten, misschien komt het omdat ik nog nooit wortels heb klaargemaakt die niet uit blik komen.  Het deed me denken aan de Bärner Fasnacht in februari. Ik wilde per se werken in Zwitserland en had een baantje gevonden bij een frietkraam. Ik moest uren achter elkaar aardappels snijden om patat van te bakken. Ik vond het vreselijk en kon alleen maar denken aan de verdiensten van 20 euro per uur, waarvan ik na één dag werken een fiets kon kopen. Dat ik nu vrijwillig urenlang wortels zat te raspen, maakte me daarentegen erg gelukkig. Even geen ellende of problematiek, maar simpele bezigheidstherapie die me weer helemaal vredig maakte.

Ik moest van mezelf mijn research rapport op vrijdag afhebben. Een bijna onmogelijke opgave. Toen ik een nacht niet kon slapen van de stress en uit een test bleek dat mijn bloeddruk te hoog is, wist ik dat ik mezelf een weekendje weg moest gunnen. Ik sprak mezelf toe dat ik geen huiswerk of een andere studie gerelateerde activiteit zou mogen doen. Mijn internet ging voor een weekend uitgeschakeld worden.

Het weekend had als bestemming Villa Tunari in Chapare. Ik had al snel een leuke groep mensen gevonden om dit weekend mee door te brengen. Onder hen een Boliviaan die 8 jaar in Nederland heeft gewoond en meer Nederlandse uitdrukkingen kent dan ik. In de auto zette hij de muziek van Blof op, waarbij hij vertelde dat deze muziek hem Nederlands had geleerd. Ik was onderweg naar de jungle op een avontuurlijke weg en luisterde naar ‘’Dansen aan zee’’ en ‘’Donker hart’’. Wederom een simpele activiteit, maar een vredig geluksmoment.

Het regende toen we aankwamen, waardoor er niks anders op zat dan binnen blijven. Ik ben in een soort coma-slaap beland en werd wakker gemaakt voor een barbecue. Dit was een after-wedding etentje van een jong Boliviaans stel. Het voelde erg leuk om onderdeel te zijn van dit feestje en het werd dan ook een late, gezellige avond. Wederom sliep ik erg lang, waarschijnlijk had mijn lichaam een ernstig slaaptekort.

Vandaag hebben we met de hele groep mensen van het feestje een nationaal park bezocht. Het was een soort Apenheul, maar dan minder rolstoeltoegankelijk. Door de regen ben ik een aantal keren uitgegleden, misschien had ik andere schoenen aan moeten trekken. Deze ballerina’s kan ik weggooien. Gelukkig zijn er altijd mensen om me heen beter voorbereid en kon ik hun anti-muggen spray gebruiken. Dierendag tussen de apen vieren, was de perfecte afsluiting van mijn weekend. Ik kan er weer helemaal tegenaan.

Foto’s

1 Reactie

  1. Marten en tineke:
    5 oktober 2015
    Je weet het weer fraai te verwoorden Renate! Ballerina's en nationale parken gaan meestal inderdaad niet zo goed samen. Misschien kun je de 4e versnelling ook eens proberen?