Let me guide you to the purple rain

Prince - Purple Rain

Vorig weekend was ik als reisleidster hoofdverantwoordelijk voor een bus met 50 mensen die een feestevent in Sevilla gingen bijwonen. Meer dan de helft van de gasten komt structureel veel te laat aankakken, wat me mateloos stoort. Dat er soms een uur op ze gewacht wordt, stimuleert op tijd komen niet. Ik heb na een kwartier tegen de buschauffeur gezegd dat hij kon wegrijden, alhoewel we nog niet compleet waren. Ondanks dat in Spanje punctualiteit bijbrengen lijkt alsof ik rijst van de menukaart in Thailand wil schrappen, voelde ik me er goed bij. Ik had een gezellige dag in Sevilla, waar ik afsprak met gezelschap dat ik van mijn tijd in Zwitserland ken.

Na de meer dan 24-uur durende trip naar Sevilla kon ik er weer even tegenaan; afgelopen week heb ik mezelf dagenlang afgesloten van de buitenwereld. Ik moest het grootste tentamen van het semester gaan maken en wilde alles op alles gaan zetten om het te halen. Mijn ongekende hoeveelheid motivatie haalde ik uit de gedachte op donderdag met de reisorganisatie naar Barcelona te vertrekken. Hier zou ik C.M. gaan ontmoeten die ik ken van anderhalve maand geleden, toen ik voor het eerst op weekendtrip binnen Spanje was. Mijn toetsvoorbereidingen waren tevredenstellend, alhoewel de cocktailavond voorafgaand aan de examendag niet zo een slim idee was.

Toen ik om 16.30 uur - een half uur voor het examen en enkele uren voor de reis - aan de reisorganisatie vroeg hoe de excursie ervoor stond, werd mij doodleuk medegedeeld dat de trip gecanceld was. Ik liet het gelijk aan mijn kennis in Barcelona weten, die me vertelde dat ik om 21 uur klaar zou moeten staan op de airport. Hij zou wel een vlucht voor me regelen...

Ik vluchtte me eerst naar de examenhal, waar ik voor een dichte deur kwam te staan. Dat Spanjaarden weinig waarde aan planning en afspraken hechten, werd nogmaals bevestigd. “Het examen wordt 3 kwartier uitgesteld, we moeten wachten totdat de zaal leeg is,” zei mijn leraar. Ik weet niet zo goed meer wat ik allemaal heb gezegd, maar ik herinner me dat ik heb geschreeuwd een vliegtuig te moeten halen en dat het mijn leraars´ schuld was als ik het zou missen. Ik was zo onaardig dat ik in het hok van het secretariaat werd gezet, waar ik met een kopje water de bevoorrechte positie kreeg om direct aan mijn examen te kunnen beginnen.

Ik haastte me van de Universiteit naar huis, pakte mijn koffer in en sprintte naar de airport. Dat ik mijn eerste Spaanse examen op beschamende wijze in Jip en Janneke taal  heb geschreven vergat ik snel; ik moest en zou het vliegtuig halen. Mijn stressniveau steeg met de minuut, want aangekomen bij de airport konden ze mijn naam niet op de passagierslijst vinden. Nadat de balie sloot kwam ik pas achter de fout. Er was een businessclass ticket op 8 mei voor mij geboekt. Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar ik ging teleurgesteld naar huis.  

C.M.  regelde iets waardoor ik op vrijdagmorgen alsnog het vliegtuig naar Barcelona kon nemen. Na een korte nacht stond ik niet veel later in één van mijn favoriete wereldsteden, niet wetend wat voor antropologische ervaringen en bizarre gebeurtenissen ik dit weekend zou gaan meemaken.

We gingen naar de markt, waar we groente, vlees en kruiden kochten voor een Afrikaanse maaltijd. Dat het koken van deze maaltijd de rest van de dag (lees: 8 uren!) in beslag ging nemen, bewonder ik nog steeds. Net zoals de Afrikaanse evangelische dienst van bijna 3,5 uren. De kerkelijke absentie van de weken ervoor heb ik met één zondag gecompenseerd.

Ik had behalve de kerk nog een aantal activiteiten gepland. Ten eerste wilde ik het stadion van FC Barcelona en de Sagrada Familia zien en ten tweede verlangde ik alsnog aangifte te doen van de diefstal van mijn pasjes van 1,5 maand geleden. Het ironische van het verhaal is dat ik in de metro onderweg naar het politiebureau opnieuw ben bestolen. Dit keer kreeg ik mijn eigen portemonnee in mijn handen gedrukt. Weliswaar met pasjes, maar zonder cash. Ik hoop dat de dader zijn of haar kinderen niet langer kon voeden, het uit financiële noodzaak deed en ik onbewust een goede daad heb gepleegd.

Aangekomen bij de metrohalte van Sagrada Familia, wenkte C.M. mij. We moesten uitstappen. Op het moment dat ik dit wilde gaan doen, viel C.M. flauw in een overvolle metro. Zijn ogen rolden weg, waardoor het leek alsof hij dood ging. De hele metro was verstijfd van shock, daarentegen handelde ik direct – weliswaar uit onvermogen. Ik heb keihard “emergencia, emergencia” geschreeuwd en C.M. net zolang door elkaar geschud en opgetild totdat hij bijkwam. Iemand was zo slim om aan de noodrem te trekken en met één simpele knop de metroservice erbij te halen. Niet veel later kwam er een ambulance en belandde ik als vertaler in het ziekenhuis. Na urenlang wachten en een paar testjes later, bleek dat C.M. geen hersenbeschadiging had opgelopen en er met een nekpijn vanaf kwam.

Vanmorgen vloog ik terug naar Granada. Ik was 20 minuten te laat op school, maar de leraar was nog later; ik kon ongemerkt aanschuiven. Ik heb besloten niet langer te klagen over de Spaanse perceptie van “op tijd komen”.