I know a lot of years have passed us

Boyz2Men – More Than You Ever Know

Toen ik de in Trier woonachtige R.M. drie jaren geleden voor het eerst ontmoette, zag hij er al uit alsof hij regelrecht uit een videoclip van Boyz2Men was komen gelopen. Een verschijning die perfect in het decor van Club Escape past, een plek waar ik heel wat avondjes heb doorgebracht. De avond dat ik R.M. ontmoette, was anders dan alle avonden ervoor. Aan de bar kwamen we al snel op zware gespreksonderwerpen terecht, zoals intolerantie, racisme en discriminatie. Ik zat met tranen in mijn ogen en ging zo  in R.M.´s verhalen op, dat ik op dat moment volledig vergat dat ik me in één van de grootste en meest populaire uitgaansgelegenheden in Amsterdam bevond.

Een paar maanden daarna kwam R.M. een bezoek brengen aan Utrecht. Zoals het een goede gids betaamt, maakte hij kennis met mijn leefwereld. We bezochten de Dom, rookten waterpijp en gingen terug naar Amsterdam om uit te gaan. Ik nam mijn zus en een vriendin mee en onderweg in de auto luisterden we – hoe kan het ook anders – de muziek van Boyz2Men. Het uitgaan zelf bleek minder plezierig dan de autorit, omdat R.M. bijna geen enkele kroeg in kon komen. Mijn rechtvaardigheidsgevoel dwong me discussies met de bewakers aan te gaan, maar mijn gevecht om iemand met dreadlocks in een publieke ruimte geaccepteerd te krijgen, bleek vruchteloos. R.M. was niet zo strijdbaar als ik en leek zich gemakkelijk te laten wegsturen. Nooit weer heb ik een stap in de kroegen gezet waar ik voorheen met mijn blanke vriendinnen vaak gratis wijn of champagne van de bewakers kreeg.

Dit weekend heb ik R.M. opgezocht en zijn we na 2,5 jaren uit het oog (maar niet uit het hart) herenigd. Zoals het een goede gids betaamt, maakte ik kennis met zijn leefwereld. We bezochten de basilicum van Trier, dronken gemberthee in zijn enorme landhuis en gingen met zijn Ford Rover naar Luxemburg om uit te gaan. Onderweg in de auto luisterden we – hoe kan het ook anders – de muziek van Boyz2Men. Dat hij zich in Amsterdam zo gemakkelijk liet fouilleren en afschilderen als crimineel, kon ik na al die jaren eindelijk plaatsen. Terwijl er een oordeel is over zijn uiterlijk, is R.M. vloeiend in meer talen dan ik, reist hij Europa rond voor zijn werk en heeft hij diploma´s, een baan en een salaris waar de bewakers van de Amsterdamse kroegen alleen maar van kunnen dromen.

Ik krijg vaak de vraag of ik het niet moeilijk vind dat ik in de afgelopen jaren zoveel contacten heb opgedaan die ik nu niet meer (kan) zie(n). Eerlijk gezegd niet. Ik zie mijn vrienden, kennissen en familieleden, zowel binnen als buiten mijn moederlandsgrenzen, als een verrijking. Ik koester hen met wie ik een diepe connectie heb zodanig, dat ik de zojuist genoemde grenzen nooit als een belemmering zal zien in het contact. Zo was ik vorige week in Hamburg met en naar middelbare schoolvrienden en bezocht ik eerder deze week Ameland met mijn ouders. Als ik een periode in mijn leven kon uitkiezen waar nooit een einde aan zou komen, was het mijn 24e levensjaar.