And I know it's hard, but we gotta do it

Chris Brown - Say Goodbye

Het was duidelijk dat de Verenigde Staten ons liever zag vertrekken dan dat we konden binnenkomen. Daar waar we vijf paspoortchecks nodig hadden om Atlanta te betreden, zijn we volledig zonder controles in een vliegtuig gestapt om richting Guatemala te gaan. Mijn eerste keer in de USA was een bijzondere ervaring. Gezien het aantal Afro-Amerikanen was ik – met het oog op het doen van onderzoek – blij dat Atlanta niet mijn eindstation was. De kans om daar mijn hart te verliezen aan een man zou groter zijn dan in Guatemala. Het postuur van velen was een ander opvallend kenmerk. “Net als ik slachtoffer van de welvaart”, flitste nog door mijn hoofd. Deze welvaart blijkt nogal relatief. Werkdagen van 16 uren, 6 dagen in de week, wijken niet ver af van de norm. De baliemedewerker van het motel waarin we verbleven was dan ook ons gehele verblijf aanwezig. The American dream… Schuldig als ik me voelde heb ik mijn laatste dollars aan hem gegeven.

Aangekomen in Guatemala-Stad stond de bestelde shuttlebus al voor ons klaar. Een reis van anderhalf uur naar Antigua volgde, waar we de hectiek van het verkeer niet konden ontlopen. Observerend genoot ik. Amerikaanse bussen, veel vulkanen en lopende mensen langs de weg… Toen ik uitsprak me in het afgelopen half jaar niet zo gelukkig te hebben gevoeld, betrapte ik mezelf erop dat het echt waar is. Ik vond het bijna jammer om bij het hostel te zijn. Antigua is een schattige stad met allemaal gekleurde huizen. In tegenstelling tot Bolivia en Peru, werden mijn reisgenoten en ik weinig aangestaard. Klaarblijkelijk accepteert de bevolking toeristen.

Ik weet niet of het de smoothie, de jetlag of de temperatuurverschillen waren, maar al snel sloegen de maagklachten toe. Ik besloot eieren voor mijn geld te kiezen en een dag uit te rusten in het hostel. De volgende dag moest ik namelijk met een bus naar Quetzaltenango reizen en om details te besparen zal ik deze reis samenvatten met veel bochten en nog meer vrees. Toen ik onderweg vrouwen en kinderen met spullen bepakt bergen op zag klimmen, kon ik mijn eigen maagproblemen al snel relativeren. Desalniettemin was ik erg blij om aan te komen in de plek waar ik de komende drie weken bij een gastfamilie woon.

Deze gastfamilie bestaat uit een echtpaar, hun vier zonen en drie kleindochtertjes. Allemaal zijn het schatten van mensen waar ik me erg welkom en op mijn gemak voel. Tijdens de eerste lunch werden we direct al uitgenodigd voor een begrafenis van een familielid. Iets zei me dat het anders zou zijn dan een trieste rouwdienst met cake en koffie en dat wilde ik graag met eigen ogen zien. “Mogen we echt mee?” Ik denk dat ik nog nooit zo bereidwillig ben geweest om naar een begrafenis te gaan. Ja, maar dan moesten we wel in het zwart gaan. Het was even zoeken in de kast, maar gelukkig kon ik al snel een complete outfit samenstellen. Wat zwarte oogschaduw erbij, mijn wenkbrauwen wat bijtekenen…

Die avond zat ik als een halve gothic bij de herdenkingsdienst van ene 93-jarige Alfredo en niemand die zich leek af te vragen wat ik daar deed. De dienst was sober, maar hoopvol. Er waren bloemen,  religieuze liederen en heel veel eten. Ik zou kunnen rusten in vrede als mijn nabestaanden zo’n bijeenkomst voor me zouden organiseren. Helemaal toen ik hoorde dat het al de negende dag is dat de familie en vrienden zo bijeenkomen.

Vandaag ben ik begonnen met een opfriscursus Spaans. De grammatica is wat weggezakt en ook mijn leven in Spanje heeft het Spaans zoals de Guatemalteken het mij willen horen spreken niet goed gedaan. Ik ben op het einde van mijn energie na de taalles (gevolgd door een rondleiding door de stad), maar dat ik hetzelfde concept in Bolivia 16 weken volhield geeft me hoop. Que Dios me bendiga.