Just step on the gas cause I don’t wanna miss this

23 april 2015 - Bern, Zwitserland

Alexis Jordan - Happiness

Ik weet nog goed wat ik dacht toen ik vrienden vertelde dat ik naar Zwitserland zou gaan. Sommigen vulden het al voor me in zonder dat ik het hoefde uit te spreken. Meestal met de bedenkelijke vraag: ‘Waarom kies je nou weer voor Zwitserland?’ Met een quotum voor immigranten speelde de angst dat ik mijn multiculturele leven voor 4,5 maanden opzij moest gaan zetten.

Gisteren zat ik in het park dat grenst aan het schoolplein. Ik had net een vermoeiende les gehad en met het mooie weer leek het me een ideale kans om te picknicken. Ik was samen met twee Amerikaanse klasgenoten die elkaar altijd weten aan te vullen in de groepsdiscussies. Ik heb vaak gedacht dat ze broer en zus waren, of op zijn minst goede vrienden. Terwijl ik mijn broodjes hagelslag en kiwi’s at, observeerde ik ze. Hij is een trotse Amerikaan die de komende 10 jaren van zijn leven gepland heeft. Na zijn studie wil hij het Leger in om zijn land te dienen. Hij snapt niet waarom ik zoveel Afrikaanse vrienden kan hebben, omdat de culturen volgens hem te verschillend zijn. Op mijn beurt snap ik niet hoe zo iemand antropologie kan studeren. Zijn (christelijke) conservatieve ideeën gaan van ‘alle illegale immigranten doodschieten’ tot ‘alle niet-christenen zijn achterlijk’. Vergeleken bij zijn extremisme is mijn op SGP-stemmende opa bijna links. Zij is een hippie-achtige ‘ik-zie-wel-hoe-het-leven-komt’. Ze geniet van het leven zonder geld, van alle avonturen die ze meemaakt en vooral haar onzekere toekomst. Ze haat papierwerk, bureaucratie en orde en is zeer kritisch op Amerika. Het enige wat deze klasgenoten met elkaar delen is hun Amerikaanse burgerschap en het feit dat ze op hetzelfde moment in dezelfde plaats zijn.

Dat mensen altijd hun landgenoten weten te vinden, werd me ook duidelijk bij het Sri Lankese diner wat ik dinsdag had. Ik was terecht gekomen bij een hardwerkende familie bestaande uit een echtpaar met de leeftijd van mijn ouders en twee jonge kinderen. K.J. had me hierheen geleid, een Sri Lankese uitwisselingsstudent van 33. Behalve hun levensverhalen en de geschiedenis van hun moederland, deelden ze ontzettend veel eten met mij. Toen ze me eraan herinnerden dat Sri Lanka in de zestiende eeuw is gekoloniseerd door Nederland, heb ik nadrukkelijk afstand gedaan van dit verleden. Ik zei dat ik me schaam voor de Nederlandse geschiedenis en met name het feit dat wij op school de geschiedenis van dinosaurussen en niet de Nederlandse rol bij het afpersen van volkeren leren. Dit besproken hebbende voelde ik me extra bezwaard voor alles wat ze me aanboden zonder dat ze me kenden. Ik hoopte dat het vanuit hun gastvrije persoonlijkheden kwam en niet de neo-kolonistische noties waren… De familie vertelde me dat ze veel contact hebben met andere Singalezen in Zwitserland. Deze etnische meerderheid was sinds de jaren ’70 dertig jaar in oorlog met de Tamils, de etnische minderheid. Door deze oorlog vluchtten er veel Sri Lankezen naar Europa. Op de vraag of ze ook contact hebben met Tamils, werd er gereageerd alsof ik dom was. Het leek totaal niet geaccepteerd te zijn om met ‘de andere’ bevolkingsgroep om te gaan.

Afgelopen weekend was ik uitgenodigd voor een babyshower. De vader is uit India en inmiddels een goede vriend van mij. De moeder komt uit Zwitserland, dus het was een feest met veel Zwitsers en veel mensen van daarbuiten. Terwijl de Afrikaanse gasten Ghanese en Nigeriaanse muziek opzetten, danste de Zwitserse oma ook gezellig mee. Ik heb de hele babyshower met het kindje op schoot gezeten. Toen mijn vrienden foto’s maakten, grapte een man dat ze voorzichtig moesten zijn. ‘Straks stuurt ze het naar haar vriendje en eist ze alimentatie.’ Voor mij was het een groot compliment. Blijkbaar had ik een natuurlijke uitstraling met een baby aan mijn zijde.

Ik bezoek elke zondag een hele leuke internationale kerk waar ik me ontzettend welkom voel. De voertaal is Engels, waardoor ik de dienst goed kan volgen. De gemeenteleden komen overal vandaan en hebben om verschillende redenen voor deze kerk gekozen. Met Amerikanen in een park, een diner met een Sri Lankese familie, een babyshower van een gemengd koppel of de internationale kerk. Een locatie is weinigzeggend, want mensen vinden altijd hun eigen ‘community’. Daar waar ik dacht mijn multiculturele leven opzij te moeten zetten, vind ik meer diversiteit dan ik ooit had kunnen voorspellen. ‘Waarom kies je nou weer voor Zwitserland?’ is een vraag die mij nooit meer gesteld hoeft te worden.

Foto’s

1 Reactie

  1. Mina:
    1 mei 2015
    Je hebt het goed gedaan om in het buitenland antroplogie te gaan studeren. echt iets voor jouw mindset❤️