If the mountain's too high and the valley's too low - I believe we can do all things

R Kelly - I Believe

Alhoewel de zon-, zee- en strandfoto´s op Facebook anders doen vermoeden, kent mijn leven enige gehaastheid. Ik heb mezelf een druk opgelegd om niks te missen. In depraktijk betekent dit dat ik een levensstijl heb gecreëerd waarbij ik van deadline tot deadline leef, maar ondertussen elk weekend op vakantie ben om de balans te behouden. Nu ik dit schrijf zit ik in de les. Ik heb net mijn tas vol zand in de prullenbak geleegd en de kiezelstenen uit mijn schoenen gepeuterd. Een dagdeel geleden was ik nog in Portugal.

In Albufeira en Faro ben ik bijgekomen van een stressvolle week. Het was de perfecte combinatie van zon, strand, zee, culturele uitstapjes en feestjes. Op de laatste dag heb ik mezelf teruggetrokken om topless te kunnen zonnebaden zonder op Snapchat te verschijnen. Iets wat ik heb geleerd door zoveel in het buitenland door te brengen; mezelf aardig genoeg vinden om alleen te zijn zonder me alleen te voelen.

Het toppunt van mijn verblijf in Portugal was de host van een restaurant. Toen ik op een pleintje in de zon mijn broodjes Goudse kaas zat te eten, heb ik hem 2 uren lang geobserveerd. Hij had een trainingspak aan en een sporttas om zijn middel. Bezweet als hij was liep hij steeds naar verschillende toeristen om te vertellen dat hij zojuist in het restaurant had gegeten en hoe geweldig het eten wel niet was. De undercover-act werkte bijzonder goed. Ik beloonde hem voor zijn inspanningen en ben ook naar binnen gegaan. Vervolgens at ik groentesoep op een balkon met een indrukwekkend uitzicht op zee.

In de afgelopen week had ik de opdracht gekregen om iemand voor 4 uren te interviewen. Het is moeilijk om een vrijwilliger te vinden die bereidwillig is hieraan mee te werken. Ik vond J.Z., een Boliviaanse klasgenoot die sinds 6 jaar in Spanje woont. Hij is opgegroeid in Quillacollo, nabij Cochabamba waar ik van juli tot en met november heb doorgebracht. Hij vertelde zijn levensverhaal, dat vooral bestaat uit dieptepunten; zijn vader stierf op 33-jarige leeftijd, waardoor hij samen met zijn broertjes en zusjes op jonge leeftijd veel verantwoordelijkheden kreeg. Als 12-jarige kinderarbeider moest hij rotsblokken verplaatsen, waardoor hij rugklachten opliep. In Spanje heeft hij de kans gekregen om op de Universiteit te studeren en doet hij er alles aan om zijn diploma te halen. Dat hij in de weekenden en vakanties non-stop moet werken en geen vrije tijd kent, is voor hem een vanzelfsprekend offer.

J.Z. vertelde over hoe hij zijn geloof is kwijtgeraakt, hoe de relatie met zijn moeder is verslechterd, hoeveel last hij heeft van discriminatie en hoe de omstandigheden hem vroeger tot een dief maakten. J.Z. zet mij aan het denken. Zijn verhaal raakt mij zo erg, dat ik met een prikkende neus en tranen in mijn ogen naar hem luister. Ik zie in hem één van de inheemse jongeren waarmee ik bij de NGO zo intensief gewerkt heb. Ik verplaats me van land naar land, maar vraag me af of ik mezelf wel tijd geef om al mijn ervaringen te verwerken. Ik moet me inhouden om tijdens mijn interview professioneel te blijven en niet in huilen uit te barsten.

Deze week ben ik slechts 2 dagen in Granada. Ik moet mijn best doen om een ziekelijke deadline te halen, waarbij verwacht wordt dat er 4 uren aan interviews worden getranscribeerd en er een biografie van de geinterviewde verschijnt. 12000 woorden in het Spaans schrijven is geen uitzondering meer. Maar als er iemand niet mag klagen, ben ik het wel. Dus ik ga, kalm als ik ben, rustig verder... Met het zand nog in mijn haren.