I have these thoughts I keep I wanna share with you

22 oktober 2017 - Ely, Verenigd Koninkrijk

Majid Jordan - Small Talk

Net voordat ik naar Engeland vertrok, ging ik mee naar de verjaardag van een vriend van mijn vriend B.V.. Toen nog vol in het datingsproces, dus veel nieuwe gezichten en bijbehorende sociale aangelegenheden. Het was een oer-Hollandse verjaardag, zo eentje waar iedereen in een kring zit en af en toe een blokje kaas of komkommer eet. “Wat heb je eigenlijk voor je verjaardag gekregen?” vroeg ik de jarige. “Een sportschoolabonnement”, antwoordde hij. Ik reageerde (misschien iets té) enthousiast en wilde weten bij welke sportschool, hoe vaak hij van plan is te trainen, of hij cardio- of krachtoefeningen wil oppakken en hoe hij zijn sportschema met zijn voetbaltrainingen gaat combineren. Nadat iedereen in de kring aandachtig had geluisterd naar mijn vragenvuur was het even stil, waarna een oudere man vroeg; “jij bent dus sportdeskundige?”

Toen ik B.V. de volgende dag weer zag, zei hij dat ik me atypisch had gedragen: In tegenstelling tot andere vriendinnen van de mannen, was ik nogal aanwezig geweest. De situatie analyserend en vragend wat ik de volgende keer anders zou kunnen doen, zei hij dat ik misschien Ajaxsupporter kan worden, zodat ik daar de volgende keer over mee kan praten. Toen ik diezelfde avond op de verjaardag van een studievriend geïntroduceerd werd als “zij gaat op zoek naar informanten, dus opgepast voor nieuwsgierige vragen” wist ik dat B.V. gelijk had. Ik moet leren oppervlakkige gesprekken te voeren.

Nu zijn Britten kampioenen in small talks, dus heb ik het juiste land uitgekozen om deze vaardigheid te trainen. Vooral gesprekken over het weer vinden hier vaak plaats. De uitspraak dat ik had verwacht dat het cats and dogs zou regenen in Engeland, maar dat het weer stabieler is dan in Nederland, valt vaak goed in de smaak. Ook mijn visie op Engelse thee doet het goed. Dat thee met melk me doet denken aan vroeger, omdat ik dat altijd van mijn oma kreeg. Gesprekken over alcohol blijf ik lastig vinden, temeer omdat ik alleen nog drink tijdens het Heilig Avondmaal. Ondanks mijn status als sportdeskundige, blijven small talks over sport ook lastig voor me. Maar ik doe mijn best en zie progressie.

Soms heb ik een terugval en gaat het helemaal mis. Toen er in de groep met internationals waar ik mee om ga een kwartierlang over corn flakes gesproken werd bijvoorbeeld. Ik dacht dat alles wat je over corn flakes kunt vertellen gezegd was, dus ik begon enthousiast te vertellen over mijn geplande stedentrip naar Sofia. Er viel een ongemakkelijke stilte. Hoe ik van het onderwerp corn flakes zomaar kon beginnen over Sofia en wat het verband was. Als blikken konden doden, lag ik nu tussen zes planken.

Ja, mijn Nederlandse vrienden, soms mis ik jullie. Elke dag weer besef ik hoe geaccepteerd ik me door jullie voel. Dat we lekker kunnen praten over taboebrekende onderwerpen. Dat we onze diepste gevoelens kunnen delen. Dat we politieke analyses kunnen maken. Dat we gesprekken voeren met wedervragen in plaats van monologen. Dat jullie me niet veroordelen als ik geen alcohol drink of liever alleen op pad ga dan in slecht gezelschap.

Over alleen op pad gaan gesproken; dan ontmoet ik de meest bijzondere mensen. Toen ik maandag bij de dokter vandaan kwam, vond iemand op straat me er bleek uitzien. Hij kocht een broodje voor me om te helpen te herstellen. Hij vertelde dat zijn vrouw was overleden aan kanker en hij als alleenstaande vader er alles aan deed om rond te kunnen komen. De armste mensen zijn het meest vrijgevig. Of deze week in de snackbar, waar de Turkse ondernemer vertelde sinds een jaar bezig te zijn z’n zaak in Engeland tot een succes te maken. Hoe dat met vallen en opstaan gaat. Dat hij het waardeerde dat ik naar zijn verhalen luisterde. Of ik alstublieft een blikje drinken van het huis wilde pakken. En gisteren in de trein kwam ik tegenover een 58-jarige alcoholist te zitten. Hij had er 36 jaren over gedaan om zijn boek over Shylock de Slaapmuis te schrijven. Ik mocht als tweede zijn boek lezen en las het in een kwartier uit. Ondertussen zong deze man luidkeels liederen, tot grote ergernis van de andere passagiers. We zijn na de treinrit in een pub beland, waar deze man openhartig toegaf graag van zijn verslavingen af te komen, echter niet wetend hoe.

Operatie small talks mislukt. Maar ik doe mijn best en zie progressie.

Foto’s

1 Reactie

  1. Marten en tineke:
    22 oktober 2017
    In de politiek gaan. Dan kun je heel veel praten en toch niks zeggen. Zit je op de juiste plek dan heb je ook nog macht en een leuk inkomen.