Gisteren uit Lissabon "ik mis je" en een zoen

Blof  - Liefs uit Londen

Terwijl mijn antropologielessen nog steeds gaan over “¿hoe vind je een informant?”, heb ik er genoeg gevonden voor de hele klas en zou mijn eindopdracht morgen ingeleverd kunnen worden. We moeten minstens 4 interviews afleggen met dezelfde persoon, met als enige eis dat deze persoon een migrant is (in de ruimste zin van het woord). Ik zou mijn interviews met één van mijn Italiaanse huisgenoten kunnen doen, maar met A.H., een Algerijnse “gelukszoeker”, leek me wat interessanter. A.H. woont in La Chana, de Bijlmer van Granada. Hij woont met 3 Marokkaanse dertigers, waarbij de huur van het hele huis even hoog is als de huur van mijn kamer. Hij had couscous bereid, maar verontschuldigde zich voor hoe het eruit zag. “Het geld is op,” gaf hij toe. Ik zal mensen nooit veroordelen, het zou in mijn skere dagen een variant van een overload aan pasta met een beetje saus zijn. Bovendien had het smaak, ik heb het weg gekregen.

Zijn huisgenoten zaten er uitzichtloos bij, er was net genoeg plek voor 5 mensen in de huiskamer, wat tevens een slaapkamer van één van hen is. “Als dit je slaapkamer is, waar staan je spullen dan?” vroeg ik me af. Hij had geen spullen. 2 hebben een baantje van enkele uren per dag en 2 hebben als baan dat ze zoeken naar en baan. “We zijn er de hele dag mee bezig,” gaven ze toe. Iets wat ik in twijfel begon te trekken toen ze vervolgens zeiden dat ze thuis 3 liters Marokkaanse thee per persoon per dag drinken. De elektrische kachel past thuis in het Rijksmuseum van Oudheden, net als de toilet. Ik stopte gelijk met muntthee drinken toen ik die had gezien. De elektriciteit viel om de minuut uit, wat ze indekten met “het huis is oud.” Even flitste door mijn hoofd wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Mijn vertrouwen in de mensheid is wat afgenomen na mijn leven in Latijns Amerika. Anderen zouden me “minder naïef”  noemen, maar ik ervaar het vooral als een afname van onbevangenheid waarbij ik soms schrik van mijn eigen schaduw. Doch waren de mannen beleefd en gaven antwoord op mijn vragen.

Toen ik naar huis liep, voelde ik me een beetje naar. De armoede in La Chana is misschien niet op het niveau van de schaarsheid in Cambodja of Peru. Echter heeft Spanje absoluut niet hetzelfde welvaartsniveau als Nederland. De mannen van mijn migrantenonderzoek helpen elkaar “als een familie”, maar zouden anders aangewezen zijn op de straat. Eén van de conclusies van mijn onderzoek is dat het geluk waarnaar A.H. zoekt,  niet gevonden is. Levend in het centrum van de stad met tamelijk welgestelde mensen om me heen, word ik op bedelaars na weinig geconfronteerd met mensen die minder bedeeld zijn. Ik denk dat ik me naar voelde door een schuldgevoel, een botsing van de realiteit met de “bubble” waarin ik leef. Aan de andere kant baal ik soms van mezelf. Waarom zoek ik altijd problematiek op en kan ik me niet net als andere Erasmusstudenten druk maken over hoeveel wijntjes ik vandaag ga bestellen op het terras?

“Heb je nog plaats over in je tas?” vroeg mijn huisgenoot L.G. mij. “Uh.. ik denk het wel. Wat wil je nog meenemen?” We stonden in de keuken en waren voorbereidingen aan het treffen voor een weekendtrip naar Portugal. Deze zou over en half uur gaan plaatsvinden. L.G. is mijn favoriete huisgenoot, omdat hij altijd olijfolie uit de fles drinkt alsof het bier is. “Kun je de strijkbout voor me meenemen?” vroeg hij zich af. Even dacht ik in de maling genomen te worden, maar mijn huisgenoot was serieus. Ik weigerde het, maar stond even later de broeken voor alle mannen in het huis te strijken.

De trip bestond uit het bezoeken van Évora, een romantisch stadje wat niet heel ver van de grens met Spanje is. Nadat we deze plek hadden bezocht, gingen we door naar Lissabon. Met een groep van 230 mensen, waren we verspreid over 4 bussen en 4 hostels. Door een foutje sliep ik op en hostelkamer met 9 wildvreemden, die ook geen deel van onze groep uitmaakten. Na het verliezen van mijn pasjes in Barcelona, heb ik mijn paspoort een weekend lang laten bewaken door de receptie van het hostel en sliep ik met mijn trolley onder mijn voeten en mijn handtas onder mijn kussen. Het centraal gelegen hostel gaf ons de mogelijkheid om direct bij aankomst de stad te verkennen. Een Portugese jongen die Erasmusstudent in Granada is geweest was onze gids en liet ons de belangrijkste plekken van de stad zien.

De volgende dagen stonden er veel excursies en activiteiten op het programma. Belem, Sintra, Óbidos, Cabo da Roca, Cascais… Toen ik op de laatste dag vrije tijd kreeg, heb ik een 10 kilometer lange wandeling (op ballerina’s!) gemaakt langs de kust. Na het intensief samenzijn in een groep vol onzeker jongeren die wanneer hun gesprekken dood lopen naar de zware shag grijpen en via SnapChat proberen te laten zien hoe gezellig het wel niet is, vond ik het heerlijk om even alleen te zijn. Ik heb erg genoten van mijn eerste bezoek aan Portugal en ben zeker van plan om en keer terug te keren.

Ik ben altijd gewend geweest om veel feestjes, etentjes en meetings te organiseren. In Granada heb ik dat tot nu toe alleen kleinschalig gedaan en daar wil ik graag verandering in brengen. Morgen organiseer ik een internationaal diner, waarbij alle genodigden wat eten en drinken van hun land van afkomst moeten meebrengen. Een Jamaicaanse klasgenoot, Oekraïense reisgenoten, mijn Frans-Egyptische huisgenoot en vele anderen zullen aanwezig zijn. Ik heb een beetje angst gekregen voor Project X achtige praktijken toen een vreemde aan me vroeg of ik ook naar het diner ga en ik moest vertellen dat ik het zelf organiseer. Wordt vervolgd.