Ik ga wel weg, maar verlaat je niet

Marco Borsato - Afscheid nemen bestaat niet

´Als de moeder van het gezin niet leuk is, kom je maar weer terug,´ zei mijn moeder. ´Nee, dan zoek ik ander werk.´ ´Je kunt altijd nog hennatattoo-artist op het strand worden,' zei Saskia. 'Dat zal goed op mijn CV staan.' Het is een luchtiger afscheid dan de vorige. Inmiddels weet iedereen dat ik me red en minder naïef en impulsief ben dan ik me profileer. Mijn flitsbezoek aan Nederland heeft me goed gedaan. Behalve alle praktische zaken als de tandarts, GGD en apotheek heb ik voor een select groepje vrienden en familieleden tijd kunnen maken. Bovendien heb ik 3 dagen aardappels kunnen eten, het antwoord op de vraag wat ik in die maanden nou het meest gemist had.
Saskia en Bernard keken toe hoe ik mijn koffer een paar uren van tevoren uit- en inpakte en moesten lachen toen ik de kleding ging passen. Een kwartier vonden ze mijn buik schaterlachwaardig. Bruin, maar bol. Mijn nichtje Rixt zei dat ik niet over die extra kilo's in moest zitten. 'Die kunnen er weer afgaan, levenservaring pakt niemand je meer af.' 'De levenservaring zit nu in je buik,' grapte Saskia. Als je je familie een tijd hebt gemist, pik je alles van ze. Zo moest ik ook uren aanhoren hoe grappig mijn vlucht naar Egypte is. Ik heb een tussenlanding van 10 uren in Roemenië en vond het de 50 euro die ik ermee bespaard had waard. Afstand, tijd en plaats is voor mij een ander begrip geworden.
Ik heb op donderdagavond een drankje met Daphne gedaan. Een blanke probeerde mij te versieren en vertelde dat hij op een particuliere school zat en heel rijk ging worden. Toen hij vroeg wat ik voor studie deed, antwoordde ik: 'Ik doe geen studie.' Hij was heel snel weg. Ik was even weer vergeten hoe erg het in Nederland om succes draait. Je moet er leuk uit zien, een goede opleiding doen en geld hebben. Ook hoorde ik veel geroddel om me heen. Ik zag blikken van afkeuring. Je moet je best doen om in Nederland geaccepteerd te worden en dat was ik vergeten. Verder vielen de cultuurshocks wel mee.
Elk land heeft zo ook wel iets. Momenteel ben ik in Boekarest. Het is koud buiten en de airport ligt afgelegen. Daarom slijt ik mijn uren binnen. Als een etholoog observeer ik mensen. Heerlijk vind ik het. Zo at ik een fruitsalade in een restaurant en kwamen er 3 Roemenen. Ze stelden zich aan elkaar voor en al snel daarna kwamen er tassen met dure telefoons en Ipads tevoorschijn. Toen er een envellop over de tafel werd geschoven wist ik genoeg. Ik herinner me nog goed dat we bij de Albert Heijn altijd een 'Wall Of Shame' in de kantine hadden hangen. Hierop konden de medewerkers zien welke personen iets gejat hadden en in de gaten gehouden moesten worden. Deze mannen leken precies op de mannen van de 'Wall Of Shame.'
In Roemenië betalen ze met de lei. Dat ze een andere munteenheid dan de euro hebben, verbaast me. Hun taal lijkt een beetje op het Frans, Italiaans en Latijn. De mensen hebben grove gezichten, iets wat ik zelf ook heb. Een dikke neus en dikke lippen, het zijn de kenmerken waarmee mensen altijd verklaren waarom ze denken dat ik een Oost-Europeaan ben. DIt is de reden waarom ik een tussenlanding in Roemenië helemaal niet erg vind: Ook van deze cultuur leer ik iets.