Enséñame lo que sabes

J. Balvin - Ginza

De afgelopen week was het nogal chaotisch in mijn huis. Mijn huisbaas J.L., moest met zijn reisagentschap tientallen bussen naar Cadiz weten te organiseren, inclusief ontbijt en drank voor 1500 passagiers. Ik heb het tweede weekend carnaval aan me voorbij laten gaan, alhoewel ik wel met de voorbereidingen heb geholpen waar ik kon. De moeder van J.L. verbleef in ons huis om voor de bewoners plus gasten te koken. Ik heb genoten van de gezelligheid van deze Spaanse lunches, ondanks dat ik behoorlijk uit mijn comfort zone ben gegaan. Niet alleen omdat deze lunches om half 5 ´s middags plaatsvonden, maar ook omdat er ei en aardappelen in een olielaag, leverpaté en kraanwater werd geserveerd. Ik heb niet gesproken over mijn afschuw jegens varkensvlees of mijn maagproblemen na het drinken van Spaans water uit de tap, maar alles ingenomen wat de pot schaft. Ik ben trots op deze antropologisch verantwoorde ontwikkeling.

In Bolivia ging ik om met een local die een tijdje in London heeft gewoond. Daar heeft hij contacten opgedaan die woonachtig zijn in Granada. Na de bemiddeling van deze Boliviaanse kennis, nodigden zijn Spaanse contacten mij uit om tapas te eten. Ik kwam hierdoor niet alleen met Granadezen in aanraking, maar ook met een Nederlandse advocaat. Hij heeft 10 jaren geleden een Erasmus uitwisseling in Granada gedaan, waarbij hij “weinig over rechten heeft geleerd, maar veel over de Spaanse taal”. Nu was hij een weekje op vakantie om oude vrienden op te zoeken. Toen we naar een club gingen, kon hij ons na 10 jaren nog steeds moeiteloos (in het Spaans!) navigeren en vertellen hoe de verschillende wijken van de stad heten.  Hij legde uit dat hij in zijn tijd alles met een papieren kaart deed, omdat GoogleMaps nog niet beschikbaar was. Het leek me een goede strategie om bij het zoeken naar plekken in de stad, niet langer moderne technologieën te gebruiken. Dit om gedwongen te worden de stad beter te leren kennen. Pasgekomen Italiaanse huisgenoten rondleidend, merkte ik hoe zwaar dat was.

Afgelopen weekend ben ik met 3 Hollandse meiden naar Málaga gegaan. Het was een ontsnapping aan de regenachtige omstandigheden in Granada. Málaga is een stad met bijna 600.000 inwoners, die allemaal trots zijn op de wereldberoemde schilder en ex-inwoner Pablo Picasso. In Málaga was het zo´n 20 graden en heb ik behalve een bezoek aan een Arabisch fort en tevens uitkijkpunt, een siësta op het strand kunnen houden. Ik heb erg genoten van deze dag en kijk uit naar de komende weekenden.

Vandaag ging ik voor het eerst naar de Universiteit om lessen te volgen. Ik heb behoorlijk lang een reces gehad en keek erg uit naar mijn eerste lessen. Na 3 kwartier te vroeg te zijn gekomen, had ik veel tijd om het juiste lokaal te vinden. Toen er langzaam mensen met neuspiercings, dreadlocks en skateboards onder de armen kwamen binnendruppelen, wist ik bijna zeker dat ik goed zat… Totdat de les begon en ik bij "archeologie" bleek te zitten. Last minute hebben ze het rooster veranderd en liep ik met een out-dated schema rond. Gelukkig zijn er altijd zoveel vreemden in mijn huis, want ik kwam één van deze gasten tegen bij de trappen, die me bij de hand nam en het juiste lokaal wist uit te zoeken. Gezegend als ik ben, kwam de professor op de Spaanse tijd (lees: een kwartier te laat) aanzetten, waardoor er niks aan de hand bleek. Deze professor blijk ik voor de helft van mijn lessen te hebben. Hij houdt niet van theoretische examens, maar van “leren in de praktijk”. Zo zal de eindopdracht een biografie van een migrant zijn en heb ik als huiswerkopdracht meegekregen om een migrant te zoeken. Zie je mij in de stad met Senegaleze zonnebrilverkopers praten, kan ik zeggen dat het van mijn professor moet. Dit is waarom ik zo van antropologie houd.