I could stay lost in this moment forever

Aerosmith - I don't want to miss a thing

Terwijl het in Nederland 8 graden Celsius en licht bewolkt is, zit ik aan het strand van Huanchaco, 23 graden Celsius en geen wolkje aan de lucht. Een tekenaar zit voor mij en C.K. en maakt een schets van ons. ‘’Teken mij knapper dan ik ben,’’ grap ik. Hij kan er niet om lachen, ik wel. Ondertussen komt er een man aan die het laatste kleingeld opeist voor het gebruik van de parasol. De tekenaar vertelt dat ik omhoog moet kijken, maar ik ben constant afgeleid.

Ik zie een surfer bidden voordat hij het water ingaat. In het water valt hij van zijn bord af, slaat hij nog een kruis in de lucht. Het raakt me. Ik zie vogels die ik nog nooit eerder heb gezien en een man die probeert zijn hoedjes aan de toeristen te slijten. Het lukt niet. Het golvende water, de palmbomen en het zachte windje maken het strand aangenaam.

Het restaurantje aan het strand heeft een ober die in Peru geboren, maar in Amerika getogen was. Hij vertelde over zijn vrouw en kinderen en de technologieën in Amerika. Dat hij zijn kinderen niet alleen maar met iPads en televisie wil laten opvoeden en terugkwam. Ik schaamde me om daarna het WiFI wachtwoord te vragen, maar ik had echt een Skype afspraak met mijn moeder. Toen hij begon te flirten met een gast, greep ik in. “Je bent getrouwd!” Het bleek zijn vrouw.

2 dagen geleden waren we in Huaraz beland, waar we de Cordillera Blanca zouden bezoeken. We hadden een trip geboekt die ons erheen zou brengen. De company vertelde over de inhoud van de trip; het bootje, het meer, de bergen. Romantisch als ik ben had ik een picknick voorbereid inclusief Zwitserse chocolade en Chileense wijn. Toen we netjes op tijd aankwamen met onze picknick en slippers, kwam de agency een kwartier van tevoren met een teleurstellende mededeling. Onze trip was gecanceld.  We konden participeren in een ander reisje en stapten in een bus naar ‘’bestemming onbekend’’, niet wetend wat ons te wachten stond.

Een aantal uren later liepen we in de sneeuw, op 5000 meter hoogte, omringd door ijspegels en -blokken. We moesten een trekking door de bergen doen, die extra zwaar was door de hoogte. Ik had bijna een muts en handschoenen gekocht, maar achteraf gezien was het verstandiger om zonder te lopen. Ik gloeide van de inspanning en kreeg spontaan zin om dronken te worden van de meegebrachte wijn. Ik drink al bijna nooit, dus dat liet ik maar achterwege. De inzet werd beloond met een prachtig uitzicht.

Van de sneeuw naar het strand. Ik geniet. Ik denk na over alle moeilijkheden die ik heb overwonnen. De Spaanse taal, gezondheidsklachten, financiële tegenvallers. “Ik wil met een glimlach op de tekening”,  zei ik nu wat serieuzer. Ik zit aan de andere kant van de wereld op het strand, wie doet me nog wat.