And charity is a coat you wear twice a year

Carrie Underwood - Praying For Time

Dat ik prostituees ging helpen in Thailand, au-pair wilde worden in Egypte en stage zou gaan lopen in Latijns Amerika waren geen gemakkelijke boodschappen om aan de buitenwereld te vertellen. Mijn vertrek naar Zwitserland was dan ook het enige idee dat geen weerstand opriep in mijn omgeving. De mensen van wie je verwacht de onvoorspelbare tripjes het meest tegen te houden, waren juist de mensen die me altijd onvoorwaardelijk hebben gesteund en dat zijn mijn ouders.

Deze steun van mijn ouders heeft vanaf mijn geboorte al centraal gestaan. De opvoeding die ik heb gehad is er bijna één vanuit de boekjes. Mijn ouders zijn altijd trouw aan elkaar gebleven en daarmee loyaal naar hun 4 kinderen. Ze leerden ons normen en waarden, bijvoorbeeld wat solidariteit, gehoorzaamheid en onafhankelijkheid betekent. Daarnaast hebben ze altijd geïnvesteerd in onze toekomst. Zo hebben ze mijn Spaanse lessen betaald, spreek ik nu min of meer deze taal en heb ik door deze kennis veel meer kansen binnen mijn sector. Mijn vader was wel veelal druk op de boerderij, maar maakte tijd om met het gezin te eten. Ik denk dat ik daarom zo van gezelligheidsetentjes houd. Natuurlijk heeft elk huis zijn kruis en ben ik de puberteit niet helemaal vlekkeloos gepasseerd, maar ik kan voor mijn ouders en mezelf spreken dat onze band in deze tijd alleen maar sterker is geworden. ‘’Beproeft alle dingen; behoudt het goede,’’ zei mijn moeder vaak.

Dat mijn normaal verlopen jeugd helemaal niet zo ‘’normaal’’ is, merkte ik jaren geleden al op. Veel vriendinnen hadden het thuis een stuk minder gemakkelijk en voelden de warmte van een close gezin bij mij thuis wél. Het was vanaf dit moment dat ik mijn overvloedig verkregen liefde wilde delen. Deze filosofie bracht mij bijna een jaar geleden bij de stagecoördinator van mijn Universiteit. ‘’Ik wil bij een NGO in Bolivia kinderen in armoede en problematiek gaan helpen en ondersteunen,’’ zei ik. Hierop vertelde mijn coördinator me dat mijn plannen ‘’té HBO-achtig’’ waren. Ik accepteerde dat ik er een heel onderzoek naast zou moeten doen om goedkeuring te krijgen voor een Universitaire stage en ging door met het regelen van een stageplek.

Vandaag was alweer de laatste dag op deze plek. Ik heb geholpen met het geven van Engels, het maken van huiswerk en het doen van spelletjes en sport. Daarbij gaf ik ze zoveel mogelijk persoonlijke aandacht en complimenten als ze het goed deden, proberende hun zelfvertrouwen te vergroten. De afgelopen maanden is het me gelukt een stukje basisveiligheid te geven aan kinderen die zonder het project veroordeeld tot de straten zouden zijn. Omdat ik 25 uren per week naar een talenschool ben gegaan en daarnaast een groot onderzoek heb uitgevoerd, kon ik er niet op elk moment van de dag voor de kinderen zijn. Hier heb ik me tot vandaag erg schuldig gevoeld. Vandaag verdween het schuldgevoel meteen, want ik kreeg speeches te horen die mijn hart meer dan ooit hebben geraakt. Samengevat ging het vooral over hoe belangrijk ik voor de kinderen ben geweest en hoe erg ze mij gaan missen.

Eén jongetje heeft nooit met me willen praten, maar schreef nu op een kaart dat hij erg van me houdt. Een ander en nieuw jongetje in het project begon luidop voor me te bidden, terwijl iedereen zat te luisteren naar zijn gebed. ‘’God, moge U Renate beschermen tijdens haar examens, haar reizen en haar terugkeer naar huis. Ik heb haar niet lang mogen kennen, maar ze is een goed persoon.’’ Nadat hij dit had uitgesproken, begon het opeens keihard te regenen. Nog nooit eerder had het gedurende mijn projecttijd geregend. Ik geloof dat God het gebed met tranen beantwoordde.