I can make believe I have everything, but I can't pretend that I don't see

21 juli 2016 - Athina, Griekenland

Dru Hill - Incomplete

Voor een maand leef ik dichtbij de beroemde Akropolis van Athene. Ik hoef nog geen 50 meter te lopen om de geur van gyros te ruiken en  ben slechts een minuut van de metrostop vandaan die me naar alle delen van Athene kan vervoeren. Er zijn een paar prachtige dakterrassen in de omgeving, waar het uitzicht bijna het panorama van het Alhambra of de Machu Picchu evenaart. Bovendien is de kust dichtbij, waar je kunt zonnen zonder lastig gevallen te worden door masseurs, hennatekenaars en zonnebrillenverkopers. Het zou de perfecte gelegenheid zijn om even tot rust te komen en alle verschillende gebeurtenissen van het afgelopen buitenlandse anderhalf jaar te verwerken. In plaats daarvan ben ik 7 dagen per week bezig om zoveel mogelijk kennis op te doen tijdens mijn zomerschoolprogramma.

Spijt van mijn keuze heb ik niet, want ik leer ontzettend veel. Lessen over- en de praktijk van film maken behoren tot mijn dagelijkse kost. Met 2 ervaren filmmakers in mijn werkgroep moet ik mijn best doen om niet te veel onwetende opmerkingen te maken. Ik leer mezelf zeker op een andere manier kennen. Het proces van een film maken gaat nogal langzaam en de grote investering voor een eindfilm van 10 minuten is lastig voor een ongeduldig persoon zoals ik. Op zijn positiefs gezegd ben ik meestal efficiënt en oogst ik normaal gesproken snel nadat ik zaai. Nu oogst ik soms helemaal niet.

Ons veldwerk speelt zich af in en nabij metrolijn 1. Deze metro is niet alleen de oudste metrolijn van de stad, maar ook één van de eerste metrolijnen ter wereld – althans, als we de directeur van “het lijn 1-museum” moeten geloven. Sterker nog, volgens hem is de stad gebouwd op deze metrolijn. De lijn loopt vanaf Kifissia, waar vooral relatief rijke mensen gevestigd zijn. Het eindpunt is Pireaus, een havenplaats waar tenten van vluchtelingen geconcentreerd zijn. Dagelijks stapt een grote diversiteit aan mensen in- en uit de metro en dit levert bijzonder filmmateriaal op. Zo luister ik op het ene moment naar een maffiabaas, zit ik regelmatig bij de bestuurder in de cabine en dans ik op het andere moment met Roemeense muzikanten als ze optreden, allemaal in de metro. Op zoek naar kenmerkende figuren die dagelijks gebruik maken van lijn 1, ben ik er zelf één geworden.

De rode draad door de verhalen en ontmoetingen heen, is de crisis. Het land waaraan wij de democratie, Olympische Spelen en veel kunst en architectuur te danken hebben, wordt in de media vaak gecriminaliseerd. Echter, de Griekse burgers die vertellen over ontnomen dromen, gehalveerde salarissen en mislukte emigreerpogingen geven me een andere kijk op de huidige problematiek. Ik voel me dankbaar straks terug te kunnen keren naar een land dat me zoveel te bieden heeft. 

Foto’s

1 Reactie

  1. Ruurd:
    27 juli 2016
    Hoi Renate, ja, wat de gewone griek meemaakt (inderdaad pensioen weg, spaargeld weg. etc) is erg. Als je je dat inleeft verzacht het je oordeel over de Griekse crisis enorm. Mooie blog, bedankt!