I was always on the run, finding out what I was looking for

Ten Sharp – You

Oktober was een maand waarin het veel heeft gestormd. Niet alleen buiten, maar ook in mijn persoonlijke leven. Ik kwam tot het besef in een ongezonde relatie te zitten, werd voor de vierde keer sinds maart bestolen en zakte voor mijn laatste en meest belangrijke tentamen van mijn hele Bachelor-studie. Bovendien heb ik 27 keren gewerkt, wat meer is dan een full timer doet. Hoe ik het ook probeerde, voor het eerst in mijn leven wist ik niet alle ballen in de lucht te houden. Dat ik niet goed in mijn vel zat, was een logisch gevolg. Ik heb het vijf hele dagen volgehouden om mezelf op te sluiten in Friesland, niet te werken en alleen maar te studeren voor mijn hertentamen. 

Zondagochtend 13 november, 6:18 uur. Ik stond op het Spui in Den Haag en had net een gesprek laten doodbloeden. “Heb je nog andere hobby’s dan gesprekken heel awkward maken?” werd me gevraagd.  Ik kon geen ander antwoord bedenken dan over racisme praten, maar ik hield me stil. In Zwitserland ging ik fietsen, in Bolivia films kijken, in Spanje wandelen, in Griekenland zwemmen.  Teruggekomen in Nederland heb ik mezelf onteigend van al mijn hobby’s en dat besef kwam naar aanleiding van een uiterst sarcastische vraag. Ik ben ontgoocheld naar mijn hotel gegaan.

In mijn zoektocht naar een hobby en meer innerlijke vrede, kwam ik uit bij fotografie. Niks is meer rustgevend dan het zoeken naar details die je in gejaagdheid nooit zou vinden; een groep duiven aan het water met een tram op de achtergrond, twee hardlopers die over de Erasmusbrug in Rotterdam naar elkaar toe rennen of een misvormde dennenboom bij de Lage Vuursche. Toen ik vervolgens de in mijn ogen perfect – maar voor professionals zeer hobbymatig - geschoten foto’s liet zien aan studiegenoten, vertelde bijna iedereen ook geen enkele hobby uit te oefenen vanwege tijdgebrek.

We zijn de slachtoffers van generatie Y. We zijn druk met multitasking, met onszelf academisch uitdagen en met voldoen aan de excellentiedruk. We werken om niet een torenhoge studieschuld op te bouwen, lezen vijf boeken per maand maar nooit meer één “voor ons plezier” en zitten in sociale clubjes omdat het goed is voor ons CV. Als ik voor mezelf mag spreken, werk ik mijn agenda af en heb ik niet eens tijd om erover na te denken, maar als ik dat doe… Ben ik soms vergeten wat ik echt leuk vind in het leven.

Vandaag besloot ik om me uit te schrijven voor mijn extra vak en me verminderd beschikbaar te stellen bij mijn bijbanen. De rest van de week is volgepland met bezoekjes aan vrienden en high wines mét mijn Canon in de rugzak. Dat ik rustiger aan moet doen, is een les die ik nooit zal leren. Maar laten we met z’n allen niet eerst wachten tot ons pensioen of een burn-out om dat te gaan doen wat we echt leuk vinden.